Krótka analiza utworu "Zieleń" Tuwima

„Zieleń”. Podtytuł utworu brzmi „Fantazja słowotwórcza”. Rozwój słowa zestawiony został z rozwojem rośliny. Każde słowo można znać z widzenia, czyli powierzchownie, a można też poznać dogłębnie. Słowa to ziarna i rośliny. Wyrastają na jakiejś glebie i mogą być już zakorzenionym drzewem lub dopiero kiełkującą roślinką. Jak nasiona przenosi wiatr lub ptaki, tak słowa zmieniają miejsce i wyrastają na coraz to innej glebie. Jeśli jest sprzyjająca, słowo pęcznieje (rozpowszechnia się) i rośnie (nabiera nowych znaczeń). Piękno słowa można naprawdę pojąć, jeśli zna się jego historię, potrafi odpowiedzieć dlaczego kiedyś brzmiało inaczej niż dziś, dlaczego w gwarze brzmi inaczej niż w języku literackim. Znajomość dogłębna słowa pozwala wyrazić wszystko, co czujemy i myślimy, pozwala porozumieć się z otoczeniem. W swoim imieniu mówi poeta, że podchodzi do słowa z ciekawością, pasją, że nie wystarczy mu pobieżna wiedza, że stara się wejść w „podsłowia tego świata”, czyli wszystkie sensy symboliczne, przenośne. A zatem jego stosunek do słowa jest nabożny, religijny. Przywołuje nieustannie niezwykle istotną rolę słowa w Biblii. Swój stosunek do polszczyzny opisuje poeta niezwykle obrazowo. Chodzi po niej niczym czarodziej z różdżką wyszukując źródła prawdy i dobra. Kiedy wiosną inni słuchają słowików lub wabią ich dziewczęta poeta zagłębia się „w młodych pąkach liściastych słowników”. Każde słowo jest dla niego zaczątkiem nieprawdopodobnych możliwości. Staje się wtedy dumny, że to jego mowa, że czuje się w niej jak we własnym domu. Ten dom to „cztery ściany wiersza w mojej pięknej ojczyźnie-polszczyźnie”.