Kreacja bohatera romantycznego w "Dziadach" A.Mickiewicza - Romantyzm

Historia i „prawdy żywe” Wiedzę o starych zamierzchłych czasach i obyczajach ludowych Mickiewicz wykorzystywał programowo, tak też czynili inni romantycy. Cykl swoich dramatów zatytułował "Dziady", która to nazwa pochodzi od uroczystości wywoływania dusz zmarłych ludzi po to, aby pomóc im w dostaniu się do raju lub ulżyć w cierpieniu. Był to zwyczaj pogańskiej jeszcze Litwy. Guślarz, mistrz ceremonii w obecności ludu zgromadzonego w kaplicy cmentarnej wywołuje duchy. I pojawiają się one, ale towarzyszy temu coś ważniejszego, mianowicie odkrywanie "prawd żywych". Jedną z nich odczytamy po pojawieniu się ducha byłego pana, który był bardzo okrutny dla swoich chłopów, a wypowiedziana zostaje przez samego zmarłego dziedzica; nie może on dostać się do raju, ponieważ ciężko zgrzeszył za życia, nie był człowiekiem dla innych: „Widmo Tak, muszę dręczyć się wiek wiekiem, Sprawiedliwe zrządzenie boże! Bo kto nie był ni razu człowiekiem, Temu człowiek nic nie pomoże. „ Bohater romantyczny- pierwsze spotkanie A zatem modlitwy, obrzędy dziadów, jadło i napoje przygotowane dla błąkających się po świecie dusz nie są w stanie pomóc tym, którzy nie żyli zgodnie z nakazami moralnymi. Poza duchami różnej kategorii pojawia się ˙w części drugiej "Dziadów" upiór młodego chłopaka krzątającego się wokół pasterki. Nie zabiera on głosu, ale widać po nim, że cierpi. Jest to początek wielkiej kreacji bohatera romantycznego stworzonego piórem Mickiewicza. Od tego momentu możemy obserwować ewolucję owej postaci, a świat jego wartości wewnętrznych będzie mówił: co dla samego Mickiewicza jest sprawą najważniejszą w życiu i literaturze, wartości te wyznaczą charakter polskiemu romantyzmowi. Oto w czwartej części "Dziadów" poznajemy pustelnika, zjawę, która pojawiła się już w części drugiej jako ów chłopak. Teraz przychodzi on do domu księdza, aby z nim porozmawiać. W trakcie rozmowy okazuje się, iż pustelnik jest byłym uczniem księdza Gustawem. Zarzuca on księdzu, iż wychował go w kulcie dla wielkiej literatury, gdzie świat uczuć znajdował się na pierwszym planie. To literatura nauczyła chłopca głębokiego wyznawania uczuć względem kobiety. Idąc za jej przykładami uczynił ze swej miłości główny cel życiowy, stworzył sobie wewnętrzny świat wyobraźni, poza którym nie ˙było sensu życia. Kiedy na własne oczy zobaczył wesele swej ukochanej z innym mężczyzną, nie wytrzymał, popełnił samobójstwo, ponieważ cały jego świat runął i stracił rację bytu. Świat wartości bohatera Ta ogromna tragedia uczuć jest tematem głównym dzieła, a bohater stworzony przez poetę jest nieszczęśliwym kochankiem, liczy się dla niego tylko miłość, nic więcej. Jest tu oczywiście podobieństwo do życia samego mistrza, który pokochał przeznaczoną przez los dla innego Marylę Wereszczakównę. Można powiedzieć, iż świat wartości bohatera romantycznego będzie się rozwijał wraz ze świadomością twórczą Mickiewicza. A cóż to takiego ów świat wartości? Dla każdego człowieka wszystko to, co się wydaje być najważniejsze w jego życiu (na początku piaskownica, potem boisko szkolne, egzaminy wstępne do liceum, pierwsza miłość, dyskoteka, studia, dalej praca, dom, rodzina i jej szczęście). Każdy ma własny świat wartości, hierarchię ważności spraw, które chce rozwiązać. Odbiciem takiego człowieka jest bohater literacki, postać wymyślona, wykreowana przez artystę, ale nie oderwana całkiem od rzeczywistości, bo przecież ukazująca faktycznie istniejący świat ziemski, tyle że w sposób artystyczny. U bohatera romantycznego na początku jego krystalizowania się w dziełach Mickiewicza widzimy świat wartości skupiony wokół miłości, niestety, dla niego nieszczęśliwej.