Klasyfikacja produktów zaopatrzeniowych

Klasyfikacja produktów zaopatrzeniowych Podstawą klasyfikacji produktów przeznaczonych dla przedsiębiorstw i instytucji jest ich prze-znaczenie. Wyodrębnia się cztery grupy tych produktów: 1. surowce i materiały, 2. wyposarzenie, 3. materiały pomocnicze, 4. usługi. Surowce i materiały zostają całkowicie wykorzystane w produkcie wytwórcy. Możemy je podzielić na surowce oraz półfabrykaty i akcesoria. Surowce to produkty rolnictwa, leśnictwa i przemysłu wydobywczego. Marketing produktów rolnych i produktów przemysłu wydobywczego znacznie się różnią. Cechą rynków rolnych jest roz-drobnienie i rozproszenie producentów. Co stwarza potrzebę powoływania wielu pośredników, trud-niących się skupem, przetwórstwem, przechowywaniem i zbytem. Podaż produktów rolnictwa w pewnym stopniu może się zwiększyć nie tylko w długich, ale i krótkich okresach. Sezonowość pro-dukcji i jej podatność na zepsucie wymagają szczególnej organizacji dystrybucji. Ograniczone możli-wości różnicowania płodów rolnych sprawiają, iż są one rzadko promowane, chociaż niektórzy wy-twórcy i ich związki organizują niekiedy kampanie reklamowe, zachęcające do zwiększenia konsump-cji mleka, owoców czy ryb, a niektóre produkty nawet wyróżnia się markowaniem (pomarańcze, ba-nany, mleko). Podaż surowców będących naturalnymi bogactwami (np. węgiel, ropa naftowa) jest sztywna. Surowce są objętościowe, osiągają niskie ceny jednostkowe i wymagają złożonych i kosz-townych operacji transportowych. Tylko nieliczni, najwięksi producenci sprzedają je bezpośrednio użytkownikom. Ponieważ zużycie surowców wiąże się z ciągłością produkcji, dostawy są realizowane na podstawie długoterminowych umów. Podobieństwo a nawet standaryzacja surowców ograniczają potrzebę prowadzenia akcji promocyjnych. Podstawowymi narzędziami konkurencji staje się w sku-tek tego terminowość dostaw i cena. Półfabrykaty i akcesoria to komponenty materialne (cement , żelazo, przędza) lub gotowe wyroby, które służą jako zespoły lub podzes[poły finalnego produktu. Materialne komponenty pod-legają, podobnie jak surowce, dalszemu przetworzeniu, natomiast akcesoria są montowane bez zmian jako części produktu. Rynek półfabrykatów odznacza się podobnymi cechami jak rynek surow-ców. Wyposażenie główne - tworzą dobra, które stopniowo przenoszą swoją wartość na produkt finalny. Wyróżnia się wyposażenie: - stacjonarne - budynki oraz maszyny io urządzenia używne bezpośrednio do celów produkcyjnych. Wyposażenie to jest z reguły nabywne bezpośrednio u wytwórców. W wielu wypadkach producent musi uwzgklędniać specjalne wymagania poszczególnych nabywców, utrzymywać ciągłe konmtakty z aktualnymi i potencjalnymi klientami oraz świadczyć usługi związane z instalacją i eksploatacją sprzedawanych maszyn i urządzeń. Sprzedaż jest też wspomagana przez takie udogodnienia dla na-bywców, jak leasing czy wydłużenie czasu zapłaty. - pomocnicze - obejmuje ruchomy sprzęt fabryczny (wózki, ręczne narzędzia) i biurowych (meble, komputery). Czas eksploatacji jest krótszy jak wyposażenia podstawowego. Przeważa sprzedaż przez pośredników. Głównymi kryteriami wyborów dostawców są cechy funkconalne, jakościowe i ceny wyrobów oraz sprawny serwis. Materiały pomocnicze są niezbędne w procesie eksploatacji wyposażenia głównego (paliwa, smary, farby). Na rynku dóbr przemysłowych materiały te spełniają podobną rolę jak podstawowe dobra na rynku dóbr konsumpcyjnych; kupuje się je często, w sposób rutynowy i przy minimalnym wysiłku. Ponieważ materiały pomocnicze są przeważnie dobrami standaryzowanymi, ich reklamowanie jest przedsięwzięciem mało skutecznym. Narzędziami rynkowej rywalizacji pozostają więc ceny i warunki dostaw. Usługi dla wytwórców, nazywane często usługami produkcyjnymi, obejmują: - usługi zapewniające prawidłowe funkcjonowanie wyposażenia (instalacja, naprawa, konserwacja), - usługi usprawniające działalność producentów (przechowywanie , transport, ubezpieczenie), - usługi doradcze (ekspertyzy techniczne, porady prawne, badania, kształcenie i doskonalenie kadr).