Klasyfikacja produktów konsumpcyjnych

Klasyfikacja produktów konsumpcyjnych Produkty konsumpcyjne można klasyfikować na podstawie kryteriów: - materialności i sposobu konsumpcji, - zachowań konsumentów w procesie zachowań. Wykorzystując pierwszy z powyższy kryteriów dzielimy produkty konsumpcyjne na: dobra nietrwałe, czyli artykuły żywnościowe i nieżywnościowe zużywane w jednym lub kilkunastu aktach konsumpcji. Można wyróżnić wśród nich: - dobra o stałych preferencjach konsumpcyjnych, które odznaczają się małą elastycznością popytu (mleko, chleb, proszki do prania) oraz - dobra o zmiennych preferencjach konsumpcyjnych, których wskaźniki elastyczności popytu są do-datnie i na ogół wysokie. Dobra trwałe zużywają si8ę stopniowo w wielu aktach konsumpcji i odznaczają się wysoką ceną i dochodową elastycznością popytu (np. telewizory, lodówki, samochody). Usługi to działalność nie mająca charakteru materialnego, dostarczająca nabywcom korzyści, w które niekoniecznie są związane ze sprzedażą dóbr lub innych usług. Do wytwarzania usług mogą ale nie muszą, być wykorzystane dobra materialne. Usług nie można tak jak dóbr kupować na wła-snoiść. Do cech usług mających wpływ na marketing należą także: nierozdzielność usługi z osobą wykonawcy, jednoczesność korzystania z usługi i jej świadczenia, niemożność przechowywania i trudność standaryzowania. Usługi bywają sprzedawane w czystej postaci (np. porady adwokackie) lub wspierają sprzedaż dóbr (przewozy). Dobra konsumpcyjne klasyfikuje się także na podstawie kryterium zachowań konsumenta w procesie planowania i dokonywania zakupów. Kryterium to uwzględnia nawyki konsumpcyjne, sposób postrzegania i dokonywania wyboru towaru oraz częstotliwość zawierania transakcji. Dobra wygodnego zakupu, nazywane też towarami częstego zakupu, są nabywane bardzo często i bez większego zastanowienia (np. pieczywo, nabiał, prasa). Konsumenci pragną kupować je bez wysiłku tzn. najbliżej miejsca zamieszkania i w jednej placówce. Dobra wygodnego zakupu możemy dodatkowo podzielić na: - dobra podstawowe, określane też mianem dóbr stałego popytu , które są przedmiotem zakupów rutynowych. Sprzedaż tych dóbr odznacza się masowością, konkurencyjnością cenową, niskimi mar-żami jednostkowymi i dużą lojalnością konsumentów wobec marki. - dobra nabywane pod wpływem impulsu, które kupuje się bez wcześniejszego planowania i poszu-kiwania. Są to z reguły artykuły drobne i tanie (gazety, cukierki, guma do żucia). Umieszcza się je najczęściej przy sklepowych kasach, aby nabywca łtwo je zauważał. - dobra nabywane pod wpływem nagłej potrzeby, które są poszukiwane w wyniku zaistniwnia róż-nych nieoczekiwanych zdarzeń. Lokalizuje się je w wielu punktach sprzedaży (np. parasole na wypa-dek deszczu, łopaty po obfitych opadach śniegu). Dobra wybieralne lub dobra okresowego zakupu są przy podejmowniu decyzji o zakupie przedmiotem zastanowienia, przemyśleń i kalkulacji. Nabywca porównuje ich właściwości użytkowe, jakość, ceny i kształt . Ponieważ dobra te są kupowane dość rzadko, sukces sprzedawcy zależy prze-de wszystkim od zapewnienia możliliwości satysfakcjonującego wyboru towarów. Ponieważ produkty wybieralne występują w licznych odmianach, ich zakupy wymagają częstego udziału sprzedawcy, którego zadaniem jest udzielanie informacji i porad. Obrót tymi towarami jest wolniejszy, co uza-sadnia stosowanie wyższych marż. Produkty wybieralne można podzielić na: - homogeniczne, postrzegane jako podobne pod względem funkcji i jakości, ale różniące się ceną (np. radioodbiorniki, rowery) , - heterogeniczne, postrzegane jako różniące się fasonem, kolorem, materiałem itp. Sprzedawca dóbr homogenicznych musi uzasadniać ich ceny, oferent dóbr heterogenicznych - zapewnić bogaty asortyment. Produkty specjalne, nazywane też towarami epizodycznego zakupu, odznaczają się pewnymi niepowtarzalnymi cechami, które dla nabywcy są ważniejsze od ceny i wysiłku przeznaczonego na ich pozyskanie, a nawet czasu wejścia w posiadanie. Klient pragnący nabyć samochód marki mercedes nie kupi jaguara i będzie oczekiwał nawet kilka miesięcy na realizację swojego szczególnego zamówienia. Lokalizacja dilera nie odgrywa przy tym najmniejszej roli. Musi on jedynie poinformować po-tencjalnych nabywców, gdzie znajduje się jego biuro. Dobra nie spostrzegane są nieznane konsumentowi lub znane, ale potrzeba ich kupna ujawnia się tylko w szczególnych okolicznościach (np. zakup ślubnej sukni).