Kandydaci do Unii Europejskiej

Kandydaci do Unii Unia Europejska dla wielu państw stała się celem polityki zagranicznej. Zwłaszcza po upadku socjalizmu wiele państw skierowało swoją aktywność w kierunku integracji z UE. Obecnie do wspólnoty kandydują :  państwa z tzw. I grupy : - Polska, - Czechy, - Węgry, - Estonia, - Słowenia, - Cypr,  państwa II grupy : - Słowacja, - Litwa, - Łotwa, - Rumunia, - Bułgaria, - Malta. Oficjalne nawiązanie stosunków dyplomatycznych między Polską a Europejską Wspólnotą Gospodarczą (EWG) nastąpiło we wrześniu 1988 r. Pierwsze negocjacje dotyczyły umowy o handlu oraz współpracy gospodarczej, którą ostatecznie podpisano w Warszawie 19 września 1989 r. Realizacja umowy spowodowała, że od 1990 r. państwa członkowskie Wspólnot stały się głównym partnerem handlowym Polski. W dniach 14-15 lipca 1989 r. na szczycie paryskim siedmiu najbardziej uprzemysłowionych państw świata podjęto decyzję o pomocy ekonomicznej dla Polski i Węgier, a następnie Rada Ministrów WE 18 grudnia 1989 r. stworzyła podstawę prawną do funkcjonowania programu PHARE. Pomoc w ramach PHARE została później rozszerzona na inne państwa Europy Środkowej i Wschodniej. Również w lipcu 1989 r. powołano do życia Przedstawicielstwo RP przy WE w Brukseli (w 1990 roku pierwszym ambasadorem został Jan Kułakowski - do czerwca 1996). 25 maja 1990 r. Polska złożyła w Brukseli oficjalny wniosek o rozpoczęcie negocjacji umowy o stowarzyszeniu ze Wspólnotami Europejskimi. Rezultatem tych rozmów był Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi (podpisany 16 grudnia 1991 r.). Konsekwencją takiej polityki było powołanie 26 stycznia 1991 r. Pełnomocnika Rządu do Spraw Integracji Europejskiej oraz Pomocy Zagranicznej działającego w Urzędzie Rady Ministrów ( Jacek Saryusz – Wolski). Formalnym potwierdzeniem polskich dążeń do uzyskania członkostwa w Unii Europejskiej było złożenie przez Ministra Spraw Zagranicznych RP 8 kwietnia 1994 r. w Atenach oficjalnego wniosku w sprawie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. 8 sierpnia 1996 r. powstał Komitet Integracji Europejskiej (pierwsze inauguracyjne posiedzenie odbyło się 12.11.1996 r.), zespół określonych ustawą ministrów. Jest to instytucja odpowiedzialna za proces integracji europejskiej w Polsce. Na miejsce urzędu Pełnomocnika Rządu do Spraw Integracji Europejskiej oraz Pomocy Zagranicznej powołano Urząd Komitetu Integracji Europejskiej (rozpoczął działalność od 16.10 1996 r., pierwszym szefem była Danuta Hübner), który stał się państwową jednostką organizacyjną obsługującą Komitet Integracji Europejskiej. Realizując politykę integracyjną Rada Ministrów RP 28 stycznia 1997 r. przyjęła Narodową Strategię Integracji, dokument systematyzujący dotychczasowe przedsięwzięcia integracyjne i określający zadania dostosowawcze w okresie bezpośrednio poprzedzającym członkostwo. W marcu 1998 r. Rada Ministrów RP przyjęła Narodowy Program Przygotowania do Członkostwa w Unii Europejskiej (NPPC). Dokument ten określa kierunek koniecznych działań dostosowawczych oraz określa harmonogram ich realizacji , jest aktualizowany co roku, aby był zgodny z kolejnymi wersjami Partnerstwa dla Członkostwa i był spójny ze zobowiązaniami zawartymi w stanowiskach negocjacyjnych. Negocjacje akcesyjne Polski rozpoczęły się 31 marca 1998 r.