Język poetycki w uwtorze literackim

Językowa organizacja utworu literackiego Język, którym operuje literatura piękna nazywany jest językiem poetyckim - niezależnie od tego, czy pojawia się w tekstach wierszowanych, czy w prozaicznych i niezależnie od tego, w jakiej formie rodzajowej i gatunkowej występuje. Język poetycki wyróżnia się spośród innych odmian języka szczególną wyrazistością funkcji estetycznej. Nie ogranicza się do przekazywania informacji o świecie zewnętrznym, wyrażania osobowości mówiącego, przekonywania o czymś odbiorców, lecz przede wszystkim zmierza do autoprezentacji, a zatem skierowuje uwagę odbiorcy na sam sposób wypowiedzi. Nie należy go mylić z językiem literackim czyli z językiem używanym przez wykształconą część społeczeństwa, obowiązujący w nauczaniu, publicznych kontaktach i środkach masowego przekazu. Język literacki stanowi co prawda dla języka poetyckiego najważniejszy układ odniesienia, ale czerpie z całego dorobku języka narodowego, z wszystkich jego odmian i warstw, istniejących zarówno aktualnie (gwar, żargonów, języków środowiskowych i rozmaitych stylów funkcjonalnych, np. urzędowego, gazetowego, naukowego, itp.), jak i wyszłych z obiegu, a więc z różnego pochodzenia archaizmów. Może ponadto, choć w ograniczonym zakresie, wykorzystywać elementy obcojęzyczne: orientalizmy, latynizmy, makaronizmy, germanizmy, rusycyzmy, itp. oraz tworzyć w granicach możliwości danego języka - wyrażenia i formy nowe - neologizmy. W obrębie utworu szczególnej organizacji poetyckiej podlegać mogą wszelkie elementy językowe o różnym charakterze i stopniu złożoności. Analizując styl utworu literackiego wyróżniamy zatem: Stylistyczne składniki języka: fonetyczne środki stylistyczne słowotwórcze środku stylistyczne fleksyjne środki stylistyczne składniowe środki stylistyczn słownikowe środki stylistyczne