Język i styl "Wesela" S. Wyspiańskiego

Język i styl "Wesela" S. Wyspiańskiego Liczne grono postaci „Wesela” to przegląd osób zróżnicowanych pod względem pochodzenia, wieku, płci, poglądów itp. Konsekwencją takiego zestawienia bohaterów są różnice między nimi w warstwie językowej. To zagadnienie często podejmowano w pracach historycznoliterackich poświęconych utworowi Wyspiańskiego. Przedstawiając reprezentantów inteligencji i chłopów autor wprowadza równocześnie charakterystyczny dla tych grup sposób wyrażania się. Goście z Krakowa posługują się językiem bardziej wyszukanym, zaś mieszkańcy Bronowic mówiąc gwarą. Jest to raczej stylizacja na miarę podkrakowskiej wsi z charakterystyczna skłonnością do mazurzenia. Chociaż zdarzają się w niej pewne niekonsekwencje, spełnia ona jednak swoją funkcję – sygnalizuje pochodzenie postaci i jest oznaką ludowości. Wypowiedzi bohaterów są dodatkowo zróżnicowane, zależnie od wieku, zawodu, funkcji społecznej czy rodzinnej itp. Pod tym względem mniejsze różnice występują pomiędzy kwestiami reprezentantów wsi. Przybysze z Krakowa stanowią grupę językową mniej jednolitą. Radczyni hołduje stylowi miejskiemu. Pan młody – inteligent z Krakowa – sięga niekiedy po słownictwo gwarowe. Upoetyzowanym, zmetaforyzowanym językiem posługuje się Rachel – wykształcona córka karczmarza, zaś Poeta, krytycznie nastawiony do literatury pięknej, formułuje myśli raczej w języku potocznym. Charakterystyczne formy fleksyjne i słownikowe przyporządkował autor Żydowi. Każda z postaci „Wesela” została wyposażona w język odpowiedni dla jej statusu społecznego. Trzeba jednak pamiętać, że język bohaterów dramatu podlega tu pewnym modyfikacjom uzależnionym od sytuacji, stanu emocjonalnego itp. Temu zróżnicowaniu towarzyszy też swobodnie dobierana miara wierszowa, wielkość figur stylistycznych, częste stosowanie powtórzeń, wykrzykników, zestawienie fraz potęgujących efekt muzyczności, gra językowa służąca wydobyciu ironii. Role rozpisane są na różne odmiany i emocjonalne odcienie językowe. Od prostych, gwarowych struktur składniowych sięga autor po zmetaforyzowany, pełen różnorodnych figur stylistycznych język poetycki. Dzięki temu postaci zyskują rysy charakteryzujące ich status społeczny, wrażliwość i stan emocji. Stylistyka utworu sięga od potoczności do tonu uroczystego, od trywialności po wzniosłość i sacrum. W tej, jakże szerokiej, skali możliwości językowych przeglądają się wszystkie postaci „Wesela”.