Integracha walutowa - historia



Historia integracji walutowej Traktat Rzymski nie zawierał wyraźnych uregulowań dotyczących integracji walutowej. Przepisy w nim zawarte dotyczyły realizacji celów narodowych, a nie celów Wspólnoty. Zgodnie z artykułem 104 każdy członek Wspólnoty prowadzi politykę gospodarczą, niezbędną do zapewnienia równowagi całości swego bilansu płatniczego oraz umocnienia zaufania do swej waluty, czuwając przy tym nad zapewnieniem wysokiego poziomu zatrudnienia oraz stałości cen. Aby ułatwić realizację celów wymienionych w artykule 104, członkowie Wspólnoty koordynują swoją politykę gospodarczą. Organizują oni w tym celu współpracę między właściwymi działami swoich administracji oraz między swoimi bankami centralnymi (art. 105). Na mocy przepisu zawartego w artykule 106 każdy członek Wspólnoty zobowiązuje się zezwolić na dokonywanie, w walucie państwa członkowskiego, w którym zamieszkuje wierzyciel lub beneficjent płatności związanych z wymianą towarów, usług i kapitałów, jak również transferem kapitałów i płac, w zakresie w jakim zgodnie z Traktatem zostanie objęty zwolnieniami przepływ towarów, usług, kapitałów i osób między członkami Wspólnoty. Traktat przewidywał więc jedynie taki stopień liberalizacji przepływu kapitałów jaki był niezbędny do funkcjonowania wspólnego rynku. Odnośnie polityki walutowej traktat zobowiązywał kraje członkowskie do traktowania prowadzonej przez nie polityki w dziedzinie kursu waluty jako zagadnienie interesujące wszystkich członków Wspólnoty. Szczegółowa regulacja sfery walutowej nie była konieczna gdyż sprawnie, bez większych zakłóceń, działał Międzynarodowy System Walutowy z Bretton Woods, do którego należały kraje Wspólnoty. Był to system kursów stałych okresowo dostosowywanych. W ramach EWG koordynacją polityk pieniężnych i współpracą w kwestiach monetarnych zajmował się Komitet Walutowy utworzony w 1958 r. oraz Komitet Gubernatorów Banków Centralnych, który powstał w 1964 r. Było to tzw. Podejście koordynacyjne, które stało się punktem wyjścia dla opracowania koncepcji Unii Gospodarczej i Walutowej. Kryzys gospodarczy lat 70 - tych (wzrost bezrobocia, wzrost inflacji) negatywnie wypłynął na funkcjonowanie Międzynarodowego Systemu Walutowego (rewaluacja marki niemieckiej, dewaluacja franka francuskiego). Powstała konieczność obrony przed regresem osiągniętej integracji gospodarczej i rozwoju handlu pomiędzy krajami Wspólnoty. Państwa członkowskie postanowiły podjąć działania prowadzące do integracji gospodarczej i utworzenia jednolitego obszaru gospodarczego i walutowego - Unii Gospodarczej i Walutowej. Utworzenie takiej Unii miało umocnić pozycję Wspólnoty w świecie oraz wpłynąć na wzrost dobrobytu w krajach członkowskich. 4.1. 1969 r. - decyzja o utworzeniu Unii Gospodarczej i Walutowej (UGiW) W 1969 r. zgromadzeni w Hadze szefowie państw i rządów krajów EWG podjęli decyzję o utworzeniu Unii Gospodarczej i Walutowej (UGiW). Utworzenie takiej Unii miało umocnić pozycję Wspólnoty w świecie oraz wpłynąć na wzrost dobrobytu w krajach członkowskich. Powołano grupę ekspertów, którzy w ramach Komitetu Wernera przygotowali Raport w sprawie stopniowego wprowadzenia w życie UGiW. Raport Wernera określający kształt Unii został przyjęty przez Radę Europejską w 1971 r. Zgodnie z Raportem miała ona zostać utworzona w trzech etapach do 1980 r. Istotą tego planu była koordynacja polityki gospodarczej, która miała stworzyć podstawy do integracji walutowej. Trudności ekonomiczne w państwach członkowskich (załamanie się systemu walutowego z Bretton Woods, upłynnienie kursu dolara, szok naftowy (1973 r.), częste zmiany kursów walut) doprowadziły jednak do zaniechania procesu integracji gospodarczej i walutowej. Jedynym rezultatem dotychczasowych dążeń do integracji walutowej był tzw. "wąż walutowy". Z powodu zawieszenia wymienialności dolara na złoto i upłynnienia kursu tej waluty, kraje Wspólnoty przyjęły margines wahań kursów walut narodowych w stosunku do dolara na poziomie do ± 2,25 %, co dawało 4,5 % łącznie. W 1972 r. kraje te podjęły decyzję o zmniejszeniu dopuszczalnej marży wahań kursów walut krajów EWG względem siebie do 2,25 % łącznie od kursu centralnego. Powstał więc "wąż o długości 2,25 % poruszający się w tunelu o szerokości 4,5 %". Tunel stanowiły granice odchyleń kursowych walut w stosunku do dolara, a węża granice odchyleń kursów walut krajów EWG względem siebie. W związku z funkcjonowaniem węża banki centralne krajów EWG musiały podejmować interwencje na rynkach walutowych w dwóch sytuacjach, kiedy:  zmiana kursu danej waluty w stosunku do dolara przekraczała granice tunelu - interwencje w dolarach,  zmiana kursu danej waluty w stosunku do walut krajów EWG przekraczała dopuszczalne granice - interwencje w walutach wspólnotowych. Ponieważ potrzebne były środki pieniężne na interwencje na rynkach walutowych w celu utrzymania pożądanego kursu waluty, w 1973 r. kraje EWG utworzyły Europejski Fundusz Współpracy Walutowej (EFWW). Fundusz ten miał za zadanie udzielać narodowym bankom centralnym kredytów na cele interwencyjne, a także koordynować politykę prowadzoną przez banki centralne państw członkowskich. Aby mógł on realizować swoją funkcję, banki centralne oddały mu po 20 % posiadanych rezerw dewizowych. EFWW istniał do końca 1993 r., a więc do powstania Europejskiego Instytutu Monetarnego. Utworzony system funkcjonował niestety w sposób daleki od założeń (częste zmiany kursów centralnych), dlatego konieczność stabilizacji kursów walut w ramach integracji gospodarczej skłoniła do poszukiwania nowych rozwiązań. 4.2. 05.12.1978 r. - powołanie Europejskiego Systemu Walutowego (ESW) Europejski System Walutowy został utworzony na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 1978 r. Działalność rozpoczął w 1979 r. i zastąpił istniejący do tej pory "wąż walutowy". Europejski System Walutowy został oparty na trzech elementach, były to:  Europejska jednostka walutowa - ECU,  Mechanizm interwencji,  Mechanizmy kredytowe.

Integracha walutowa - historia

Materiały

Topos kariery Topos kariery Najbardziej wyraźnym i znanym archetypem kariery był Makbet bohater książki W. Szekspira pod tym samym tytułem. Autor bardzo dokładnie opisał drogę po szczeblach kariery Makbeta, która była usłana trupami jego przyjaciół i podwładnych. Takie postawy można zaobserwować w literaturze antycznej aż po epokę oświecenia oraz w Biblii. O...

Zagłada w wierszach Czechowicza i Miłosza Przeczucie zagłady w wierszach J. Czechowicza i Cz. Miłosza “Na wsi\" J. Czechowicz - w wierszu ukazana jest wizja bezpiecznej wsi, przedstawiane są powszednie czynności. Świat tej wsi może czuć się bezpiecznie. Podmiot liryczny jednak ma przeczucie zagrożenia i dlatego ucieka się do wspaniałych wizji. Opis wsi jest ucieczką, a okres ten ...

Rola poety w "Konradzie Wallenrodzie" Rola poety. Ma wyraźny rodowód biblijny. W kulturze żydowskiej wykształca się życie narodowe, które pozwala im zachować własną tożsamość narodową. Poeta powinien być wieszczem, prorokiem który mocą ducha i słowem przewodzi ludowi. Ma zastąpić zniewolonej społeczności przywódców politycznych. Poezję narodową nazywa poeta \"wieścią gminną\" i \...

Motyw góry w literaturze Góra Góra - W religiach wszystkich ludów znających górę ma ona bardzo bogatą symbolikę. Najczęściej jest przestrzen¬nym symbolem transcendencji, sferą sa¬kralną, siedzibą bogów lub sił zła. Jest kojarzona z niewzruszalnością, pępkiem świata, drogą do nieba, samotnością, miejscem kultu lub medytacji, spotkania człowieka z Bogiem. Bibl...

Analiza wierszy Tetmajera Kazimierz Przerwa- Tetmajer - piewca uczuć schyłkowych Kazimierz Przerwa- Tetmajer to jeden z najwybitniejszych poetów okresu modernizmu. Pisał wiele utworów o tematyce miłosnej, filozoficznej. Do jego utworów filozoficznych należą między innymi : “ Hymn do Nirwany ‘’ , “ Koniec wieku XIX ‘’. Pierwszy ...

Struktura "Pieśni o Rolandzie" Forma utworu Struktura utworu została skonstruowana z troską o praktyczne wykorzystanie przez średniowiecznych śpiewaków, którzy – w zależności od doraźnych potrzeb – mogli przestawiać lub opuszczać niektóre fragmenty. Są to serie autonomicznych i statycznych obrazów. Wrażenie ruchu i postępu akcji uzyskiwano poprzez odpowiedni...

polemika między "starą" a "nową" prasą" - pozytywizm \"Programy pozytywistyczne; polemika między \"starą\" a \"nową\" prasą\" Sytuacja polityczna Polski w drugiej połowie XIX wieku była bardzo ciężka. Praktycznie to państwo nie istniało. Podzielone na trzy części, trzy zabory: pruski, rosyjski i austriacki zostało pozbawione własnej państwowości. W każdym z zaborów inaczej rozwijało się spo...

Bohaterowie Żeromskiego wobec epoki romantyzmu i pozytywizmu Bohaterowie Stefana Żeromskiego wobec epoki romantyzmu i pozytywizmu. \"I przeszłość ... wróci ideą\" cytat z wiersza Cypriana Norwida pod tytułem \"Post scriptum II\" znakomicie inspiruje do rozważań o powinowactwie duchowym bohaterów literackich, a zwłaszcza postaci wykreowanych przez Stefana Żeromskiego. Swój talent i warsztat literacki do...