Giaur jako postać tragiczna

Giaur to tytułowy bohater powieści Georga Byrona. Jest to postać, której dzieje naznaczone są nieszczęśliwą, wręcz tragiczną miłością, cierpieniem, zbrodnią i samotnością. Giaur pochodził z Wenecji i był chrześcijaninem. W Grecji zakochał się on w jednej z żon Hassana, bogatego właściciela haremu, który dowiedziawszy się o zdradzie swej nałożnicy postanowił rzucić ją w śmiertelną kipiel morskich fal. Giaur, by pomścić swą ukochaną Leilę napadł na Hassana i okrutnie go zamordował. Po sześciu latach samotności, tułaczki i cierpień osiedlił się w klasztorze, choć nie uczestniczył w mnisich obrządkach i w nie długim czasie zmarł. Najcenniejszą wartością dla Giaura była miłość, która nadawała sens jego życiu, była wszystkim co posiadał. Uczucie jakim darzył swą wybrankę było święte, jedyne i niepowtarzalne. Giaur nie mógł się pogodzić ze stratą Leilii. Krzywda jaką mu wyrządzono była tak wielka, że nie mógł powrócić do normalnego życia. Mimo to, że jego ukochana nie żyła on cały czas ją kochał i tęsknił za nią mówiąc: „ Ciebie dotąd kocham, jak kochałem”. Zabicie Hassana nie uśmierzyło jego bólu oraz nie dało satysfakcji jakiej pragnął. Giaur czuł się winny za śmierć Leilii, ponieważ to z jego powodu zginęła. Ta myśl nie dawała mu spokoju, jak również widok zabitego Hassana i jego zimny wzrok. Cierpienie jego było tym boleśniejsze, że musiał trawić swe uczucia w samotności. Po śmierci swej ukochanej życie przestało mieć dla Giaura jakąkolwiek wartość. Nie potrafił istnieć bez miłości, trawił go ból istnienia, czuł wewnętrzną pustkę, niechęć do ludzi i świata. Giaur gardził zwykłym, bezbarwnym życiem bez miłości. Dręczyły go wyrzuty sumienia, miał świadomość, że był zbrodniarzem, a jednak nie czuł skruchy. Nie obawiał się też kary za swoje przewinienia, gdyż nie istnieje, według niego, większe cierpienie niż rozstanie z Leilą. Myślę, że przedstawione przeze mnie argumenty w stu procentach świadczą o tym, że Giaur był, jest i będzie postacią tragiczną