Geneza dramatu "Nie-Boska Komedia"

Geneza dramatu „Nie-Boską komedię” Krasiński ukończył w 1833 r., zaś opublikował – bezimiennie – w 1835 roku, w Paryżu. O powodzeniu dramatu może świadczyć fakt, że już w 1837 został on wznowiony, a w 1858 wydany po raz trzeci (wydanie poprawione, bez dedykacji i epigrafów wewnętrznych oraz ze zmienioną sceną końcową). Z nazwiskiem poety dramat ukazał się po raz pierwszy w tomie 1 „Poezji” (Lipsk 1863), natomiast pierwszą realizacją sceniczną było przedstawienie w Krakowie 29.XI.1902 r. Tytuł utworu nawiązuje do przyjętej nazwy poematu Dantego i może być rozumiany dwojako: jako określenie historii – „nie-boskiego” dzieła ludzi, lub jako przyjęcie ukazanej „komedii”, dziejącej się mimo woli Boga i wbrew Bogu, za człon dialektycznej negacji planów Bożych wobec świata. Ważnym wątkiem dramatu są osobiste dzieje jego głównych bohaterów, w kreśleniu których poeta wykorzystał swoje doświadczenia rodzinne i komplikacje uczuciowe. Jednak zasadniczą osią konstrukcyjną utworu jest konflikt społeczno-polityczny. W liście do Gaszyńskiego (2l.XI.1833) Krasiński określił „Nie-Boską komedię” jako „dramat dotyczący się rzeczy wieku naszego – walka w nim dwóch pryncypiów: arystokracji i demokracji”. Wielka bitwa zmagających się na śmierć obozów „arystokratów” i „demokratów” rozgrywa się w przyszłości. W jej wizji – wyjątkowej w światowej literaturze z uwagi na siłę artystyczną – Krasiński posłużył się wiadomościami i wyobrażeniami o zaciekłości jakobinów i rytuale obrzędowym wielkiej rewolucji francuskiej, o religii „nowego chrystianizmu” sekty saintsimonistów, a także (ukształtowanymi pod wpływem ojca) przesądami klasowymi i opiniami na temat charakteru powstania, 1830-31. Świadomość przynależności do arystokracji, poczucie więzi intelektualnej i duchowej wspólnoty z konserwatywnym porządkiem świata, dostrzeżenie ogromu sprzeczności klasowych rozdzierających współczesne mu społeczeństwo i rodzące się z tego poczucie zagrożenia ukształtowały wymowę dramatu w kategoriach historyzmu i tragizmu. Ludzki świat historii był dla młodego Krasińskiego nieboski; jedynie Opatrzność, która interweniuje w sobie tylko znanym momencie, mogłaby wg niego nadać temu światu cel i sens. Taka sugestia zawarta jest w ostatniej scenie utworu, jednak nie wiemy, czy zjawa Chrystusa zwiastuje ostateczny koniec, czy odrodzenie świata. Wprawdzie Krasiński, dogłębnie zorientowany w antynomiach świata historycznego i społecznego, nie odbierał mu autonomii istnienia i działania oraz bezstronnie wnikał w racje obu zmagających się stron, odmawiał im jednak siły odrodzeńczej jako reprezentującym racje tylko cząstkowe. Uważał bowiem, iż wszystko, co człowiek potrafi zdziałać na planie historycznym i społecznym ma charakter względny i w ostateczności oddane jest woli Boga. Jedność ideową i kompozycyjną tak pojętej wizji świata nadaje koncepcja tragizmu, przejęta przez pisarza od Goethego i Hegla – rozumiana jako konieczność zagłady dwu krańcowo różnych racji cząstkowych w obliczu racji uniwersalnej (boskiej). Łącząc prowidencjalizm i katastrofizm, struktura ideowa „Nie-Boskiej komedii” wyznaczona zostaje przez napięcie pomiędzy prawem Bożym a prawami historycznymi świata ludzi. Struktura gatunkowa dramatu ujmuje to samo napięcie w zderzeniu średniowiecznego moralitetu (gdzie toczy się walka duchów dobrych i duchów złych o duszę grzesznika) i nowożytnego dramatu świata historycznego, obnażającego chaotyczną namiętność zmagań i dążeń człowieka społecznego. Warto jeszcze wspomnieć, że w latach 1838-39 Krasiński planował kontynuować „Nie-Boską komedię”, zamierzając przekształcić ją w trylogię pod tym samym tytułem. Napisał nawet jej pierwszą część, przez badaczy nazwaną Niedokończonym poematem. Wrócił tu do tematu „piekła dni teraźniejszych”, przedstawiając wędrówkę po nim Młodzieńca prowadzonego przez przewodnika – Aligiera (tj. Dantego). Powiązaniu treści poematu Dantego i własnej tragedii służyć też miało umieszczenie pomiędzy postaciami spotykanymi w „piekle” niektórych osób dramatu: hrabiego Henryka, Pankracego. Jednak zamierzona panorama dziejów społecznych i religijnych ludzkości nie została nigdy ukończona, zabrakło jej też siły artystycznego wyrazu i bezstronności spojrzenia, jakie miała „Nie-Boska komedia”. Jest to widoczne zwłaszcza w publicystycznych uproszczeniach portretu Pankracego oraz jego wieszcza – poety, demagoga – który przez poetę nazwany został Juliniczem (w postaci tej rozpoznać można zniekształcone rysy Słowackiego).