Gatunki literackie starożytności

Epos - rozbudowany utwór epicki pisany wierszem, składający się z inwokacji i pieśni; wywodzi się z tradycji ustnej; duża liczba epitetów; występowanie narratora, który obserwuje lecz nie ocenia; fragmenty dynamiczne i statyczne; świat przedstawiony ma cechy realistyczne i fantastyczne; dzieje bohaterów ukazane są na tle przełomowych wydarzeń historycznych; paraleizm działań bogów i ludzi; środki stylistyczne: heksametr, retardacja - zwolnienie akcji, długie opisy - porównania homeryckie. (Homer „Iliada", Odyseja"; Wergiliusz „Eneida") Tragedia - ma związek z obrzędami - Dionizje Wielkie i Małe. Teatr starogrecki powstał w odmianach tragedii, komedii i dramatu satyrowego. Z pieśni - dytyrambu - narodziła się trage-dia. Jej budowa oparta jest na dialogu, prowadzonym przez koryfeusza z chórem. Tespis wprowadził jednego aktora, który występował kolejno w kilku rolach. W dramacie antycznym istnieje zasada trzech jedności - czasu (nie więcej niż dobę), miejsca i akcji (fabuła jednowąt-kowa). Na scenie może być najwyżej 3 aktorów i chór. Tragedia składa się z prologu (wprowadzenie, kończył się węzłem dramatycznym), epeisodiów (akty), stasimonów (pieśni chóru), perypetii (przełom akcji), katastrofy oraz epilogu (wypowiedź do publiczności). Epe-isodia dzieliły się na parodos (wejściowy) i exodos (wyjściowy). Chór zapowiadał wejście aktorów, komentował wydarzenia, wypowiadał refleksję w pieśniach, wykonywał figury ta-neczne. Brak było scen drastycznych. Bohatera cechuje tragizm; fatum. Temat zaczerpnięty z mitologii („Antygona" Sofoklesa). Zadaniem tragedii było katharsis. Najwybitniejszymi dra-maturgami byli Ajschylos, Sofokles i Eurypides.