Epos - rozbudowany utwór epicki pisany wierszem, składający się z inwokacji i pieśni; wywodzi się z tradycji ustnej; duża liczba epitetów; występowanie narratora, który obserwuje lecz nie ocenia; fragmenty dynamiczne i statyczne; świat przedstawiony ma cechy realistyczne i fantastyczne; dzieje bohaterów ukazane są na tle przełomowych wydarzeń historycznych; paraleizm działań bogów i ludzi; środki stylistyczne: heksametr, retardacja - zwolnienie akcji, długie opisy - porównania homeryckie. (Homer „Iliada", Odyseja"; Wergiliusz „Eneida") Tragedia - ma związek z obrzędami - Dionizje Wielkie i Małe. Teatr starogrecki powstał w odmianach tragedii, komedii i dramatu satyrowego. Z pieśni - dytyrambu - narodziła się trage-dia. Jej budowa oparta jest na dialogu, prowadzonym przez koryfeusza z chórem. Tespis wprowadził jednego aktora, który występował kolejno w kilku rolach. W dramacie antycznym istnieje zasada trzech jedności - czasu (nie więcej niż dobę), miejsca i akcji (fabuła jednowąt-kowa). Na scenie może być najwyżej 3 aktorów i chór. Tragedia składa się z prologu (wprowadzenie, kończył się węzłem dramatycznym), epeisodiów (akty), stasimonów (pieśni chóru), perypetii (przełom akcji), katastrofy oraz epilogu (wypowiedź do publiczności). Epe-isodia dzieliły się na parodos (wejściowy) i exodos (wyjściowy). Chór zapowiadał wejście aktorów, komentował wydarzenia, wypowiadał refleksję w pieśniach, wykonywał figury ta-neczne. Brak było scen drastycznych. Bohatera cechuje tragizm; fatum. Temat zaczerpnięty z mitologii („Antygona" Sofoklesa). Zadaniem tragedii było katharsis. Najwybitniejszymi dra-maturgami byli Ajschylos, Sofokles i Eurypides.
Gatunki literackie starożytności
Epos - rozbudowany utwór epicki pisany wierszem, składający się z inwokacji i pieśni; wywodzi się z tradycji ustnej; duża liczba epitetów; występowanie narratora, który obserwuje lecz nie ocenia; fragmenty dynamiczne i statyczne; świat przedstawiony ma cechy realistyczne i fantastyczne; dzieje bohaterów ukazane są na tle przełomowych wydarzeń historycznych; paraleizm działań bogów i ludzi; środki stylistyczne: heksametr, retardacja - zwolnienie akcji, długie opisy - porównania homeryckie. (Homer „Iliada", Odyseja"; Wergiliusz „Eneida") Tragedia - ma związek z obrzędami - Dionizje Wielkie i Małe. Teatr starogrecki powstał w odmianach tragedii, komedii i dramatu satyrowego. Z pieśni - dytyrambu - narodziła się trage-dia. Jej budowa oparta jest na dialogu, prowadzonym przez koryfeusza z chórem. Tespis wprowadził jednego aktora, który występował kolejno w kilku rolach. W dramacie antycznym istnieje zasada trzech jedności - czasu (nie więcej niż dobę), miejsca i akcji (fabuła jednowąt-kowa). Na scenie może być najwyżej 3 aktorów i chór. Tragedia składa się z prologu (wprowadzenie, kończył się węzłem dramatycznym), epeisodiów (akty), stasimonów (pieśni chóru), perypetii (przełom akcji), katastrofy oraz epilogu (wypowiedź do publiczności). Epe-isodia dzieliły się na parodos (wejściowy) i exodos (wyjściowy). Chór zapowiadał wejście aktorów, komentował wydarzenia, wypowiadał refleksję w pieśniach, wykonywał figury ta-neczne. Brak było scen drastycznych. Bohatera cechuje tragizm; fatum. Temat zaczerpnięty z mitologii („Antygona" Sofoklesa). Zadaniem tragedii było katharsis. Najwybitniejszymi dra-maturgami byli Ajschylos, Sofokles i Eurypides.
Materiały
Dwa światy w "Odzie do młodości"
Prezentacja dwóch światów:
1. zastanego
gnuśny, nie dążą do nowości, nie kierują się uczuciami, są egoistyczni, nie dbanie o szczęście ogółu, świat martwy, ludzie bez uczuć i duszy, krępujący świat
2. powstającego dopiero
świat dla młodych ludzi, musimy się jednoczyć, szczęśliwa młodość, świat lepszy, nieograniczona swoboda, ludzie otwarci...
Motyw teatru świata w literaturze
Teatr mundi (teatr świata)
Teatr mundi (teatr świata) - Koncep¬cja przypisywana Platonowi zakłada, że świat został stworzony przez istotę wyż-szą (Demiurgosa), która jest jednocześ¬nie reżyserem dziejących się na nim wydarzeń. Ludzie przypominają akto-rów, a czasem nawet marionetki, od¬grywające z góry wyznaczoną im rolę. Szerzej...
Zarządzanie przez motywację
Zarządzanie przez Motywację
Konieczność wiedzy o psychologicznych mechanizmach motywowania,
Różne ujęcia motywacji – mechanizmy motywacyjne:
1. potrzeby (Maslowa, Herzberga, McClelland)
2. oczekiwania
3. Skutki poprzedniego działania – procesuczenia się: bodziecreakcjakonsekwencjeprzeszłe wyniki
4. Poczu...
Cele polityki promocji
CELE POLITYKI PROMOCJI
Cele ekonomiczne promocji:
Wyrażone są poprzez wielkości takie jak: sprzedaż, koszty, zysk oraz ich wzajemne kombinacje. Tworzą dwie podstawowe gałęzie:
• cele związane ze wzrostem dochodów
• cele nastawione na oszczędność kosztów
Cele związane ze wzrostem dochodów obejmują:
• wzrost utargu w porówn...
Streszczenie "Żale sarmaty..." Franciszka Karpińskiego
Utwór ten jest swego rodzaju testamentem poety występującego w roli przedstawiciela i wyraziciela opinii upadłego narodu. Wiersz napisany został po III rozbiorze Polski, w czasie gdy zostały całkowicie pogrzebane nadzieje na odzyskanie niepodległości.
Podmiot liryczny kieruje swe słowa do ostatniego władcy z dynastii Jagiellonów - Zygmunta Au...
Perspektywy rozwoju sponsoringu
Perspektywy rozwoju sponsoringu.
Charakterystyczną cecha rozwoju sponsoringu we wszystkich krajach wysoko rozwiniętych jest rozszerzenie jego form na nowe dziedziny życia. Zarówno dane statystyczne dotyczące udziału poszczególnych dziedzin życia społecznego w sponsoringu, jak i analiza występujących trendów pozwalają określić dalsze perspektyw...
Ludowość i obecność przyrody w balladach
Cechy ballady romantycznej
Ludowość
wiara w obecność nimf, rusałek, duchów
obecność ludzi, mieszkańców wsi
duża rola przyrody
język stylizowany na język ludowy (z elementami mowy potocznej i gwary, prosty) cały tekst ma charakter zwykłej, ludowej o
powieści
w każdej balladzie zawarte jest przysłowie ludowe,...
Impresjonizm w "Krzak dzikiej róży" i "Melodia mgieł nocnych"
IMPRESJONIZM
Impresjonizm to subiektywne utrwalenie wrażeń jednostkowych. Nazwa kierunku pochodzi od obrazu Claude Monet\'a Impresja - wschód słońca. Główne cechy kierunku to: malarstwo plenerowe, utrwalające bezpośrednie wrażenia zmysłowe, gra refleksów światła i kolorów, swobodna technika malarska. Głównymi tematami były pejzaż, martwa natu...