Filozofia poetów baroku na tle renesansu

Filozofia poety na tle renesansu: 1. Odejście od optymizmu renesansowego, uznającego harmonię i prawidłowość w życiu człowieka w kierunku pesymizmu (życie zmierzające do śmierci - życie jako wojna). 2. Odcięcie się od epikurejskiej afirmacji życia doczesnego, przejście do relatywizmu (względna i krótkotrwała wartość życiowych przyjemności, pozostawiających zawsze niedosyt). 3. Wizja człowieka jako istoty kruchej, rozdartej wewnętrznie, nieostrożnej, nie zdającej sobie sprawy z zawiłości życia. 4. Bóg jako jedyna ostoja człowieka „Wieczna, prawa piękność” i „cel miłości” (zgodność z ideą kontrreformacji) 5. Tragiczne przekonanie o braku harmonii, nie tylko w człowieku, ale i we wszechświecie. Walka między Bogiem a szatanem, która ma na celu ingerencję w sprawy ludzkie 6. Śmierć jako wyzwolenie, wygrana życiowa 7. Pesymizm płynący z marności życia, ale równocześnie wiara w wieczną wartość życia (spokój i szczęście w niebie)