Definicja eposu i jego cechy

Epos (słowo, opowieść). Jeden z głównych gatunków epiki, podstawowy i dominujący aż do powstania powieści. Obejmuje zazwyczaj utwory wierszowane, rozbudowane, ukazujące dzieje bohaterów (herosów, legendarnych, historycznych) na szerokim tle ważnej przełomowej chwili dla danej społeczności. Źródłem eposu były mity, podania i baśnie przedstawiające wyobrażenia na temat narodzin świata, ważnych wydarzeń, bohaterów, postaw historycznych, wartości wyznaniowych i wierzeń religijnych. Epos powstał z pieśni układanych w cykle. Epos początkowo istniał w przekształceniach ustnych i dopiero później został spisany. Najstarszym eposem jest „Gilgamesz” powstały 3000 lat p.n.e. w Mezopotamii. „Iliada” i „Odyseja” pochodzą z VIII w p.n.e. i są to eposy z naszego kręgu kulturowego. Co do autorstwa tych utworów istnieją do dzisiaj spory, ich autorem jest przypuszczalnie Homer. Cechy eposu: • Równoległe występowanie dwóch światów - pararealizm. Nie ma między nimi wyraźnej różnicy. Bogowie mieszają się do spraw ludzkich i pomagają jednej i drugiej stronie (wojna nie może się zakończyć, gdyż bogowie załatwiają swoje stare porachunki). Kiedy Parys pojedynkuje się z Menelausem o Helenę, Afrodyta broni Parysa, walka zaczyna się na nowo i pojedynek nie jest rozstrzygnięty. • Szerokie tło epoki, środowisko społeczne, obyczajowość, wierzenia, mentalność. Wszystko to jest pokazane bardzo szczegółowo i dokładnie. • Epizodyczność, fragmentaryczność budowy. Każda część może być odrębną całością. Pojedynek Achillesa z Hektorem, opis tarczy Achillesa, pożegnanie Hektora z Andromachą - jego żoną. Może to świadczyć to o tym, że utwór powstał z poszczególnych pieśni połączonych w cykl. • Narrator obiektywny, wszechwiedzący, często wyprzedza akcję, zachowuje dystans wobec opisywanych wydarzeń. • Inwokacja - wezwanie do bóstwa o pomoc w pisaniu utworu. Autor jest wykonawcą planu bogini. • Patetyczny styl dostosowany do wagi zagadnienia i pozycji bohaterów. • Realizm opisu. Sytuacje są prawdziwe. Bohaterowie mają typowe cechy i logiczny sposób postępowania. • Realistyczny opis szczegółów. • W eposie autor stosuje często retardację (wstrzymywanie akcji) w najbardziej porywającym momencie. Kiedy Achilles zamierza się dzidą na Hektora - wówczas autor wstrzymuje akcję i opisuje wygląd dzidy. To dowodzi, że był to utwór opowiadany. • Homeryckie porównania, długie, rozbudowane. Apostrofy również rozbudowane. Przestawny styl wyrazów w zdaniu. Zabiegi te stwarzają podniosły styl eposu. Kontynuacje eposu: „Enejda” Wergiliusza z II w. p.n.e. Opowiada o tym, jak Eneasz wyszedł z Troi i założył miasto Rzym. W średniowieczu kontynuacją była epika rycerska „Pieśń o Rolandzie”. Cenione są te same wartości: tężyzna fizyczna, sprawność, pogarda dla śmierci i chęć zdobycia sławy. Podobnie w „Cydzie” i w „Rycerzach okrągłego stołu”. Utwory te są układane w cykle („Pieśń o Rolandzie” należy do cyklu „Pieśni Karolingów”, występuje tam świat ziemski i pozaziemski, lecz bogów greckich zastąpił autor Bogiem chrześcijańskim) styl patetyczny, podporządkowany doniosłej treści. Epos renesansowy - świat pozaziemski jest ograniczony i potraktowany humorystycznie (w „Don Kichocie”, kiedy bohater walczy z wiatrakami, wydaje mu się, że są to siły pozaziemskie). Dominuje wątek awanturniczo-przygodowo-romansowy. podniosły styl stoi często w opozycji do zwykłych wydarzeń i ludzi - „Orlando szalony” Ariosto’a. W XVII wieku najbardziej znanym eposen był „Raj utracony” Miltona, a w Polsce „Wojna chocimska” Potockiego, gdzie autor opowiada o wojnie turecko-polskiej pod wodzą Chodkiewicza. Utwór pisany jest w podniosłym stylu, poprzedzony inwokacją, autor sławi bohaterstwo Polaków. Oświecenie - kontynuacją jest tutaj poemat heroikomiczny „Monachomachia” Krasickiego. Autor żartobliwie ukazuje walkę mnichów na wzór greckich herosów. Podniosły styl kontrastuje z dowcipną treścią. W romantyzmie powstaje epopeja, różniąca się od eposu przede wszystkim brakiem czystości gatunku, (synkretyzm rodzajowy i gatunkowy w „Panu Tadeuszu”). Podobieństwa z eposem: rozległość opisywanego świata, dbałość o szczegóły, opis narodu w ważnej, przełomowej chwili (powstaje nowy naród szlachecki, ginie szlachta kontuszowa), inwokacja, fragmentaryczność opisu. Różnice: synkretyzm, elementy komiczne obok podniosłego stylu, rozmaitość nastrojów, brak świata pozaziemskiego. Inną epopeją jest saga rodzinna pisana prozą - „Noce i dnie” Marii Dąbrowskiej. Są tu przedstawione dzieje narodu w przełomowej chwili (dawne ziemiaństwo schodzi ze sceny dziejów - Bogumił Niechcic po stracie majątków kupuje stuhektarowy i staje się sąsiadem chłopa. Córka Niechcica nie chce żyć na wsi - skończyła studia w Szwajcarii). Siostra pani Barbary Niechcicowej zakłada sklep. Przedstawiony jest szeroki i szczegółowy obraz społeczeństwa. Cechą różniącą jest wnikliwy portret psychologiczny Barbary Niechcicowej. „Chłopi” Reymonta to epopeja chłopska ukazująca społeczność wiejską w chwili przełomu dziejowego. Autor stosuje podniosły styl, w dziele widać elementy symbolizmu i impresjonizmu.