Co to jest epitet?

Epitet to wyraz pełniący w tekście funkcje określającą wobec rzeczownika Stosowanie epitetów może stać się jedną z cech charakterystycznych stylu pisarza lub epoki. Np. skłonność do tworzenia epitetów przymiotnikowych o budowie złożonej charakteryzowała styl A. Naruszewicza i innych pisarzy XVIII w. Do tworzenia epitetów rzeczownikowych skłonny był Żeromski, np. “krowiny-żywicielki”, “deszczyk-kapuśniaczek”. Ze względu na to, jaką częścią mowy jest epitet wyrażony, wyróżniamy: epitet przymiotnikowy, np. “granitowe skały” epitet imiesłowowy, np. “tańczący jastrząb” epitet rzeczownikowy, np. wieża gigant” Natomiast ze względu na charakter epitetu dzieli się je na: stałe, czyli utrwalone przez tradycję literacką i natychmiast kojarzone z daną osobą lub rzeczą. Taki charakter maja epitety odnoszące się do mitologicznych bogów i bohaterów greckich, np. “białoramienna Hera”, “gromowładny Zeus”. zdobnicze, czyli takie, które co prawda przydają opisowi ozdoby, ale przez swoją banalność nie spełniają już funkcji ekspresywnej, np. z poezji sentymentalnej “słodki, luby, wdzięczny” czy z poezji młodopolskiej “odwieczny, senny, bezbrzeżny” metaforyczne, a zatem dzięki połączeniu z określonym wyrazem tworzące związek przenośny, np. “gorzki uśmiech”, “skrzydlata myśl”. Tu należy wyróżnić: oksymorony (epitety sprzeczne) - związek frazeologiczny obejmujący dwa opozycyjne znaczeniowo wyrazy (antonimy), najczęściej rzeczownik z epitetem, rzeczownik i czasownik lub czasownik i przysłówek. W związku tym dochodzi do metaforycznego przekształcenia znaczeń, co daje efekt paradoksu, np. “gorejący mróz”, “ogień lodowy” - epitety utworzone przez J. A. Morsztyna. metonimiczny - - epitet zastępujący element nazwy jakiegoś przedmiotu lub zjawiska nazwą innego, pozostającego w pewnej uchwytnej zależności realnej, np. “białe sady”