Charakterystyka Santiago Santiago to główny bohater opowiadania Ernesta Hemingway’a p.t. „Stary człowiek i morze”. Jest rybakiem w podeszłym wieku. Żyje w nędzy, na obrzeżach Hawany. Nie ma dzieci i jest wdowcem, a jego jedyny przyjaciel to młody chłopiec o imieniu Manolin. Santiago często określany jest mianem salao, co jest najgorszym znaczeniem słowa pechowy. Jego skóra jest wysuszona od przebywania w zasięgu promieni słonecznych. Na jego karku widoczne są głębokie bruzdy. Oczy Santiago wyraźnie kontrastują z resztą ciała. Emanują radością i niezłomnością. Po ich zamknięciu z twarzy bohatera, która pokryta jest plamami po niezłośliwym raku, wypływa życie. Jego ręce to kawałki kości pokryte pooraną skórą. Gdy Santiago wraz z Manolinem tworzyli sobie fikcyjny świat, wyraźnie uwidaczniała się głęboka i bogata wyobraźnia bohatera. Jest postrzegany jako człowiek rozsądny. Ma on, co nie zdarza się często, zarówno cechy idealisty, jak i realisty. Zawsze wierzył, że nadejdzie dzień jego wielkiego sukcesu, z drugiej jednak strony znał możliwości fizyczne swojego organizmu. Stary jest nierozumianym przez otoczenie indywidualistą. Rzadko rozmawia z ludźmi, posiada cechy samotnika. Przechowuje pamiątki po żonie, co oznacza, że jest bardzo sentymentalny. Santiago ma dziwny charakter. Jest bardzo uparty i konsekwentny. Za wszelką cenę stara się zdobywać upragnione cele. Wierzy w przesądy. Zawsze postępuje według własnych zasad. Cechuje go solidność i uczciwość. Jest staranny i odpowiedzialny za to co robi. Nie brakuje mu także cierpliwości i życiowego doświadczenia. Santiago jest dobrym, uczciwym człowiekiem. Ma wysoką inteligencję. Myślę, że gdyby otworzył się na świat to inni ludzie zrozumieliby go. Końcowe lata jego życia byłyby o wiele bardziej radosne. Moim zdaniem, postępowanie starca w wielu przypadkach jest godne naśladowania.
Charakterystyka Santiago - Stary człowiek i morze
Charakterystyka Santiago Santiago to główny bohater opowiadania Ernesta Hemingway’a p.t. „Stary człowiek i morze”. Jest rybakiem w podeszłym wieku. Żyje w nędzy, na obrzeżach Hawany. Nie ma dzieci i jest wdowcem, a jego jedyny przyjaciel to młody chłopiec o imieniu Manolin. Santiago często określany jest mianem salao, co jest najgorszym znaczeniem słowa pechowy. Jego skóra jest wysuszona od przebywania w zasięgu promieni słonecznych. Na jego karku widoczne są głębokie bruzdy. Oczy Santiago wyraźnie kontrastują z resztą ciała. Emanują radością i niezłomnością. Po ich zamknięciu z twarzy bohatera, która pokryta jest plamami po niezłośliwym raku, wypływa życie. Jego ręce to kawałki kości pokryte pooraną skórą. Gdy Santiago wraz z Manolinem tworzyli sobie fikcyjny świat, wyraźnie uwidaczniała się głęboka i bogata wyobraźnia bohatera. Jest postrzegany jako człowiek rozsądny. Ma on, co nie zdarza się często, zarówno cechy idealisty, jak i realisty. Zawsze wierzył, że nadejdzie dzień jego wielkiego sukcesu, z drugiej jednak strony znał możliwości fizyczne swojego organizmu. Stary jest nierozumianym przez otoczenie indywidualistą. Rzadko rozmawia z ludźmi, posiada cechy samotnika. Przechowuje pamiątki po żonie, co oznacza, że jest bardzo sentymentalny. Santiago ma dziwny charakter. Jest bardzo uparty i konsekwentny. Za wszelką cenę stara się zdobywać upragnione cele. Wierzy w przesądy. Zawsze postępuje według własnych zasad. Cechuje go solidność i uczciwość. Jest staranny i odpowiedzialny za to co robi. Nie brakuje mu także cierpliwości i życiowego doświadczenia. Santiago jest dobrym, uczciwym człowiekiem. Ma wysoką inteligencję. Myślę, że gdyby otworzył się na świat to inni ludzie zrozumieliby go. Końcowe lata jego życia byłyby o wiele bardziej radosne. Moim zdaniem, postępowanie starca w wielu przypadkach jest godne naśladowania.
Materiały
Sceneria zdarzeń w "Pamiętniku z powstania warszawskiego"
Sceneria zdarzeń
Ludzkie tragedie i losy zostały przedstawione w Pamiętniku jako uzależnione od sytuacji w mieście. Autor wiele uwagi poświęca obra¬zom kolejnych etapów działań i słabnięcia powstania poprzez opisy¬wanie sytuacji na ulicy, odgłosów walki dochodzących do schronów i piwnic, przez ukazanie zagrożenia wśród kruchych m...
Rodzaje cen
CENA ZWYCZAJOWA To cena ustalona na długi okres czasu.
CENA JEDNOLITA Zakłada jednakową cenę dla wszystkich nabywców dokonujących zakupu w podobnych warunkach, tj. zbliżonej wielkości zakupu, tego samego czasu zakupu, podobnego zakresu usług.
CENA ELASTYCZNA Zakłada dostosowywanie poziomu cen do zdolności negocjowania i siły nabywczej pa...
Kapitał rezerwowy i zapasowy
KAPITAŁ REZERWOWY.
Jest tworzony na pokrycie szczególnych strat lub wydatków. Wg art. 36 UoR spółka akcyjna jest zobowiązana do tworzenia kapitałów rezerwowych w wysokości:
kwoty odpowiadającej wartości wg ceny nabycia akcji własnych nabytych przez spółkę akcyjną,
kwoty w wysokości obniżenia kapitału zakładowego spółki, w ...
Ograniczenia dla człowieka - geografia
Dzienne i życiowe szlaki człowieka.
Czas i przestrzeń są zasobami, którymi człowiek dysponuje w ograniczonej skali. Wskutek tego jego plany nie zawsze mogą być realizowane. W trakcie realizacji planów występują ograniczenia:
1. Ograniczenia możliwości – limitują działalność człowieka poprzez jego konstrukcję biologiczną (potrzeba snu ...
Wiersz średniowieczny
Systemy wiersza polskiego
- Wiersz średniowieczny
Poezja średniowieczna w Polsce jest dość uboga i stosunkowo mało różnorodna, bo w przeważającej części ograniczona do twórczości religijnej. Głównie przeznaczona była do wykonywania z muzyką, stąd jej charakter meliczny. W związku z tym w jej realizacji fonicznej na plan pierwszy wybija się mel...
Motyw nadziei w literaturze
Nadzieja
Nadzieja - Oczekiwanie spełnienia się czegoś pożądanego, wymarzonego; ufność, że to się spełni, urzeczywistni; stan, który towarzyszy dążeniu do celu, ideału, pozwalający wierzyć, że cel zo¬stanie osiągnięty; także uczucie, które dodaje sił w pokonywaniu trudności na drodze do realizacji zamierzeń.
Biblia (ST) - 1) Zawarłszy przy...
Cechy stylu Morsztyna
Cechy stylu Morsztyna:
1. Wyszukana forma wiersza i skłonność do przesady (hiperbolizacja)
2. Niezwykłość i sztuczność metafizyki (epitety - strzała miłości, śmierci)
3. Konceptyzm, elegancja formy i igranie słowem
4. Stosował styl barokowy, który polegał na przeroście środków stylistycznych i wersyfikacyjnych nad treścią
5. Bogactwo ś...
Literatura Młodej Polski jako sprzeciw wobec założeń pozytywizmu
Dlaczego literatura Młodej Polski może być traktowana jako sprzeciw wobec założeń pozytywizmu? Wykorzystaj poznane utwory i teksty literackie.
PLAN:
Wstęp:
Literatura i jej założenia programowe w epoce pozytywizmu.
Poruszane problemy:
1. Manifesty programowe Młodej Polski w obliczu trwającej epoki pozytywizmu.
Pierwsze program...