Charakterystyka "Iliady" i "Odyseji" Homera

Homer „Iliada ” „Odyseja ” –według tradycji starożytnej autor Iliady i Odysei ,wielkich tekstów otwierających historię literatury europejskiej – od XVIII roztrząsano w historii literatury tzw. kwestię homerycką dotyczącą autorstwa i powstania obu dzieł niektórzy badacze, pluraliści, dowodzili,że są one anonimowe i że ktoś taki jak Homer nigdy nie istniał, inni zaś – unitaryści –bronili jego autorstwa; obecnie sądzi się (m.in. na podstawie badań porównawczych nad twórczością przekazywaną ustnie, powstałą w innych kręgach kulturowych, np. wśród południowych Słowian),że wiele przemawia za tym, iż autorem zarówno Iliady ,jak i Odysei jest jeden człowiek –niewiele o nim wiadomo, według legendy był ślepym śpiewakiem (wg błędnej etymologii: gr.Ó Ómhroj – niewidzący, ślepiec),jednym z aojdów, którzy przekazywali z pokolenia na pokolenie tradycję ustną,a siedem greckich miast (Itaka, Smyrna, Pylos, Argos, Kolofon, Chios, Ateny)wiodło spór o miejsce jego urodzenia –powstały prawdopodobnie w VIII wieku p.n.e.na obszarach dialektu jońskiego –w Azji Mniejszej lub na jednej z sąsiednich wysp, natomiast opiewają wydarzenia rozgrywające się w zamierzchłych czasach, odległych od czasów Homera o pięć wieków, bowiem Grecy datują wojnę trojańską na 1184 rok p.n.e.; akcja Iliady obraca się wokół wydarzenia historycznego, jakim była wojna trojańska, poświadczonego wykopaliskami Schliemana w II połowie XIX wieku, natomiast fabułę Odysei w głównej mierze budują wątki baśniowe –obie epopeje mają podobną budowę: koncentrują się wokół jednego głównego bohatera; zawierają konsekwentnie i jasno zarysowaną akcję; obecne są w nich częste powtórzenia, retardacje, zdobnicze epitety (typu „szybkonogi Achilles ”,„Eos różanopalca ”itp.)– ślady tradycji ustnej, umożliwiającej pieśniarzowi ogarnięcie pamięcią tak wielkiego rozmiarami tekstu; noszą cechy literatury ustnej: styl gotowych formuł, konwencjonalnych zwrotów i powtórzeń, ale przemyślana kompozycja przemawia za autorstwem jednego człowieka i jest cechą literatury pisanej –porównania homeryckie –długie, kilkuwersowe porównania, często występują w nich sceny rodzajowe z życia codziennego, występują częściej w Iliadzie niż w Odysei – na ogół w przełomowych momentach bitew – ożywiają je i uwydatniają ważne zwroty akcji –oba poematy są ułożone heksametrem, metrum podniosłym, złożonym z sześciu stóp zwanych daktylami –w Aleksandrii z badań nad jego poematami narodziła się filologia jako nauka o literaturze; to właśnie uczeni aleksandryjscy podzielili oba dzieła na 24 księgi Iliada Tytuł pochodzi od innej nazwy Troi: Ilion,a obie –od imion założycieli miasta: Trosa i jego syna Iliosa. Akcja rozgrywa się w dziesiątym roku oblężenia Troi przez Greków, przedstawione zdarzenia mają miejsce w ciągu około 50 dni, choć wspominane przez bohaterów minione wydarzenia rozszerzają fabułę w czasie. Inwokacja skierowana do Muzy zapowiada główny temat: gniew Achillesa, jego zgubne skutki i to, jak się ów gniew wyczerpał. Achilles w wyniku sporu o brankę Bryzeidę z Agamemnonem, wodzem wojsk achajskich, wycofuje się z dalszego udziału w wojnie. Jego matka, Tetyda, prosi Zeusa, by za jego sprawą szala zwycięstwa przechyliła się na stronę Trojan;mają oni bowiem odczuć brak Achillesa. Tak też się staje. Kiedy Trojanie są już niebezpiecznie blisko greckich okrętów i szykują się do ich podpalenia, Achilles wysyła Achajom na pomoc swego przyjaciela Patroklosa. Ginie on z ręki Hektora, najmężniejszego z Trojan. Wtedy w postępowaniu Achillesa następuje przełom:w miejsce gniewu pojawia się żądza zemsty na zabójcy Patroklosa. Dochodzi do pogodzenia z Agamemnonem i do zabicia w pojedynku Hektora, a następnie do zbeszczeszczenia jego ciała. Kiedy jednak zjawia się w jego namiocie król Troi, Priam, ojciec Hektora, w duszy Achillesa następuje kolejna zmiana.J ego gniew całkowicie ustępuje, Achilles oddaje Priamowi zwłoki syna. Całość kończy się opisem pogrzebu Hektora. Poemat odznacza się symetryczną budową i klamrową kompozycją. Pierwszej księdze, w której Achillesa ogarnia gniew, odpowiada księga ostatnia, kiedy jego gniew się wypełnia i wygasa. Częste retardacje –opóźnienia biegu wydarzeń,np. poprzez wprowadzenie „katalogu okrętów ”,tj. zestawienia sił greckich biorących udział w wyprawie pod Troję –pozwalają uniknąć monotonii, wprowadzają element napięcia i oczekiwania na dalszy rozwój wypadków oraz urozmaicają akcję. Sceny czterech bitew zostają rozdzielone scenami „pokojowymi ”,np. sceną palenia zwłok, lamentem Achillesa nad ciałem Patroklosa czy opisem tarczy wykutej dla niego przez Hefajstosa. Każda bitwa zaczyna się o świcie, a kończy o zmroku. Walki są rozłożone na pojedynki poszczególnych bohaterów: Menelaosa z Parysem, Hektora z Ajasem, Patroklosem, Achillesem.Na pierwszy plan wysuwają się różni wojownicy: Diomedes, Agamemnon, Idomeneus, Menelaos –przez chwilę ich działaniom poeta poświęca więcej uwagi. Spośród partii opisowych na uwagę zasługuje opis tarczy Achillesa. Stanowi on pierwszy w historii literatury opis dzieła sztuki, a zarazem oddaje uporządkowany obraz greckiego świata. Środek tarczy przedstawia kosmos: ziemię, niebo i morze, słońce, księżyc oraz inne ciała niebieskie. Kolejne koncentryczne okręgi zawierają obrazy codziennego życia miejskiego i wiejskiego, obrazy zarówno pracy (żniwa, winobranie),jak i świętowania (taneczny korowód).Całość otacza pas wody – to Okeanos, wielka rzeka, która otacza świat. Wojna natomiast, jaką w wielkim epickim skrócie przedstawia Iliada ,jest złem zsyłanym przez bogów na ludzi. Poszczególni bohaterowie odznaczają się jednolitymi, zindywidualizowanymi charakterami. Najważniejszy z nich, Achilles, zapalczywy, dziki i zapamiętały w gniewie do tego stopnia, by pastwić się nad zwłokami wroga, potrafi przezwyciężyć własne słabości i okazać wielkoduszność zbolałemu ojcu – Priamowi. Jest on postacią tragiczną, bowiem swoim upartym trwaniem w gniewie doprowadza do śmierci najbliższego przyjaciela, Patroklosa, a mszcząc się na Hektorze, przyspiesza własną śmierć. Przeciwieństwem Achillesa jest jego główny antagonista, Hektor. Głównym motywem jego działań nie jest – jak w wypadku Achillesa – sława,,= ale walka w słusznej sprawie, w obronie ojczyzny. Rola bogów :kulminacyjne momenty bitew często są ich dziełem, mają wpływ na decyzje i postępowanie bohaterów. Postępują oni podobnie jak ludzie, kierują się uczuciami, pomagają swoim ulubieńcom i prześladują tych, których nienawidzą. Atena, Hera, Posejdon stoją po stronie Greków, natomiast Apollo, Afrodyta i Ares wspierają Trojan. Zeus przez jakiś czas sprzyja Trojanom, by spełnić obietnicę daną Tetydzie, matce Achillesa (ma opóźniać walkę, by Grecy odczuli brak Achillesa)ale nie żywi do Greków nienawiści. Niekiedy bogowie są przedstawiani w sposób humorystyczny, np. Zeus boi się, by Hera nie dowiedziała się o jego spotkaniu z Tetydą. Natomiast w Odysei rola bogów została ograniczona: Atena opiekuje się Odyseuszem, a Posejdon i Helios utrudniają jego powrót do domu; częściej niż bogowie Iliady kierują się oni sprawiedliwością. Odyseja Głównym, tytułowym bohaterem jest „niezłomny ”,„przemyślny ” i „wielce obrotny ” Odyseusz, król Itaki. Wojna trojańska już się skończyła, Grecy wracają do swoich domów, ale niekiedy, jak w wypadku Odyseusza, trwa to aż dziesięć lat –dzieje się tak za sprawą gniewu Posejdona. Właśnie w dziesiątym roku jego tułaczki rozpoczyna się akcja Odysei –trwa ona około 40 dni. W przeciwieństwie do Iliady ,w której dominuje tonacja tragiczna (wiadomo, m.in. z zapowiedzi samego Homera, że zginą główni bohaterowie, Achilles i Hektor, a Troja w końcu zostanie zdobyta),Odyseja jest dziełem optymistycznym: wszystko dobrze się kończy, Odyseusz pomyślnie wraca do ojczyzny. Całość odznacza się prostszą niż w wypadku Iliady kompozycją. Akcja rozgrywa się na dwóch planach, pierwszym z nich są przygody głównego bohatera, drugim zaś –jego powrót do domu i rozprawienie się z zalotnikami żony Penelopy. Pierwszych 12 ksiąg opisuje wędrówki Odyseusza, drugie 12 przedstawia zdarzenia dziejące się na Itace po powrocie Odyseusza do ojczyzny.Obie części dzielą się na tetrady, zespoły czterech ksiąg. Księgi I-IV są poświęcone sytuacji na Itace w czasie nieobecności Odyseusza oraz podróży Telemacha, jego syna, na dwory innych władców achajskich, Nestora w Pylos i Menelaosa w Sparcie, w poszukiwaniu ojca. Kolejne cztery księgi opowiadają o przygodach Odyseusza podczas wędrówki z wyspy Ogigii, gdzie przez 7 lat przebywał on u zakochanej w nim nimfy Kalipso,a którą ma opuścić z woli bogów. Główny bohater pojawia się więc dopiero w V księdze. Księgi IX-XII to opowieść Odyseusza na dworze króla Feaków o przygodach przed przybyciem na Ogigię, m.in. o pobycie w kraju Lotofagów, w kraju Cyklopów i oślepieniu jednego z nich, Polifema, syna Posejdona, za co prześladuje go zagniewany bóg, na wyspie Eola, władcy wiatrów, w kraju olbrzymów Lajstrygonów, na wyspie Kirke, zejściu do podziemia i spotkaniu ze zmarłymi bohaterami wojny trojańskiej, opłynięciu wyspy Syren, przepłynięciu przez cieśninę zamieszkaną przez dwa morskie potwory, Scyllę i Charybdę, zabiciu świętych krów Heliosa na wyspie Trynakrii i zemście boga, samotnym dotarciu na wyspę Ogigię. Księgi XII-XVI opisują przybycie Odyseusza – w przebraniu żebraka – na Itakę.Rozpoznaje go wierny sługa Eumajos, pies Argos oraz piastunka Euryklea. Także Telemach wraca na Itakę, tam też spotyka i rozpoznaje ojca; razem przygotowują zemstę na zalotnikach. Następne cztery księgi poświęcone są jego pobytowi we własnym, obleganym przez zalotników domu, i zniewagom, jakich król Itaki doznaje od nich i od niewiernych sług. Ostatnie księgi przedstawiają rozprawienie się Odyseusza z zalotnikami i ustanowienie – za sprawą Ateny – pokoju na Itace ((część ludności sprzyjała pretendentom do ręki Penelopy). Iliada krzewiła ideał cnoty, męstwa, waleczności, podczas gdy w Odysei na pierwsze miejsce wysuwa się ideał przemyślności, roztropności – inteligencj i ,czy nawet spryt u. Główny bohater potrafi wyjść cało z każdej opresji, jest odważny, wytrzymały, ale też ciekawy świata. W jego charakterze, inaczej niż w wypadku Achillesa, nie zachodzi żadna znacząca zmiana. Jego żona Penelopa uosabia ideał wiernej żony, cierpliwie czekającej na powrót męża. Bibliografia Abramowiczówna Z.,Wstęp [w:] Homer,Odyseja (wybór),przeł.L.Siemieński,Wrocław 1981. Kumaniecki K.,Mańkowski J.,Homer ,Warszawa 1974. Parandowski J.,Wstęp [w:] Homer,Odyseja ,przeł.J.Parandowski,Warszawa 1981. Anna Cholewianka www.literatura.net.pl