Charakterystyka ludzi młodych w literaturze

Bunt, marzenie i ...? ...euforia, radość z życia. Są to cechy charakteryzujące przede wszystkim ludzi młodych, osób wkraczających dopiero w prawdziwe życie. To przecież my, młodzi jesteśmy „pomostem” łączącym dwa światy. Prawdziwy, poważny i wymagający świat dorosłych z pełnym marzeń, zabaw i śmiechu życiem dziecka. Mitem odpowiedzialnym za ukształtowanie charakterystycznego schematu młodości jako tej pełnej marzeń, ryzykanctwa, nieposłuszeństwa wobec ojców i gonitwy za przygodą, za nieznanym, jest „Dedal i Ikar” Owidiusza: „Nagle chłopiec w radosnym uniesieniu wzbija się wyżej. Zostawia przewodnika i pragnąc wzbić się w niebo leci coraz wyżej. Ostre promienie słońca zmiękczyły piór wiązania z wonnego wosku. Stopniał wosk. Ikar nagimi rękoma trzepoce, lecz pozbawiony skrzydeł, jakby wioseł, nie zagarnia powietrza.” Zupełnie inaczej wyobraża sobie ludzi młodych Adam Mickiewicz w „Odzie do młodości”. Przedstawia ich jako osoby, które powinny sięgać w przyszłość, stawiać sobie bardzo ambitne i szlachetne cele. Młodych powinna cechować miłość, przyjaźń, wspólne działanie, solidarność („Razem młodzi przyjaciele!”). Wzorem dla nich powinien być Herkules, mityczny bohater obdarzony ogromną siłą i odwagą. Wielkim celem i zadaniem, które powinni sobie młodzi postawić jest według Adama Mickiewicza, stworzenie świata ducha czyli świata opartego na miłości! Nie jest więc to świat szaleństwa, ale szczytnych ideałów. Podobnie jak i w „Odzie do młodości” obraz buntu młodego pokolenia możemy odczytać w książce Katherine Paterson „Wielka Gilly”. Jest on trochę inaczej przedstawiony ponieważ główna bohaterka nie sprzeciwia się tylko osobom starszym, ale też swoim rówieśnikom. Gilly zabiera piłkę swoim kolegom bez wyraźnego powodu. Buntuje się przeciw nim. Moim zdaniem jest to rodzaj samolubstwa, które częściej pojawia się u dorosłych. W świetle tych sporów młodość wypada dość pozytywnie – bowiem staje się „nosicielem” postępu myśli, sprawcą nowości, autorką arcydzieł i wrogiem zastoju. Przypisać jej można bunt, ale też destrukcję, lekceważenie dla osiągnięć starszego pokolenia, pewien egoizm i samochwalstwo. Młoda, nowa idea z reguły wygrywa, po czym powoli staje się tradycją, przeciw której występuje następne pokolenie młodych.