Cechy stylu Morsztyna

Cechy stylu Morsztyna: 1. Wyszukana forma wiersza i skłonność do przesady (hiperbolizacja) 2. Niezwykłość i sztuczność metafizyki (epitety - strzała miłości, śmierci) 3. Konceptyzm, elegancja formy i igranie słowem 4. Stosował styl barokowy, który polegał na przeroście środków stylistycznych i wersyfikacyjnych nad treścią 5. Bogactwo środków artystycznych, szczególnie stosowanie kontrastu (piękno - brzydota) Twórczość: „Nagrobek perliśi”, „Do trupa” - sonety „ Pieśń w obozie pod Żwańcem” „Nagrobek Perliśi” 1. Utwór charakterystyczny dla baroku. Przewaga formy nad treścią 2. Nazwanie psa najcenniejszą perłą świata, po śmierci którego panna pragnie wystawić mu nagrobek 3. Przesadne ujęcie rozpaczy po śmierci Perlisi, psa maltańczyka 4. W nawale porównań zatraca się swoistą, jednostkową treść „Cuda miłości” 1. Motyw ognia - miłość jako żywioł - kontrast ognia i wody 2. Zmysłowy charakter wiersza „O sobie” 1. Wiersz jest manifestacją stylu barokowego 2. Dwuczłonowa konstrukcja: • wyliczająca zjawiska i ich ilość, różnorodność • jednowierszowa, zaskakująca, wyrażająca uczucie żalu do ukochanej Katarzyny 3. Autor wykazał znajomość obyczajów całej Europy. Umieścił w poezji kulturę dworów królewskich (intrygi w Wiedniu, targi we Frankfurcie, weneckie gondole) 4. Wzmocnienie wyliczeniowej części utworu przez anaforę „nie tyle”, wieloczłonowa konstrukcja jednego zdania 5. Sensualistyczny sposób prezentacji doznań miłosnych 6. Forma ikonu, obrazu „Do trupa” - sonet; realizacja założeń artystycznych baroku 1. Szokujący pomysł zestawienia życia, miłości i śmierci 2. Parabola uwzględniająca podobieństwo i różnice dwóch zjawisk, jako typowy schemat kompozycyjny 3. Paradoksalny sens utworu uwydatniającego szczęście zmarłego w zestawieniu z nieszczęściem kochanka 4. Wiersz jest barokową hiperbolą, a budowa opiera się na jaskrawych antytezach 5. Użycie gradacji, kontrastu i przerzutni. Wiersz sylabiczny (5+6) „Pieśń w obozie nad Żwańcem” 1. W 1653 Jan Kazimierz, stanąwszy pod Żwańcem (na Podolu) został otoczony przez połączone wojska Chmielnickiego i Tatarów. Poeta z ironią wystąpił przeciwko egoizmowi, małoduszności i pijaństwu szlachty 2. Obraz życia obozowego szlachty; podkreślenie braku zainteresowania losami kraju 3. Oskarżenie szlachty o zbytek (picie najdroższych trunków) 4. Pozorna solidarność poety z rozpijaczoną szlachtą