Cechy poezji Tadeusza Różewicza

Tadeusz Różewicz zakwestionował tradycyjne wzorce liryczne, ponieważ uznał, że po Oświęcimiu niemożliwa jest poezja rozumiana jako niezachwiana wiara w człowieka i świat. Słowo straciło swą dawną moc, język okazał się kaleki. Wiersze ukazują stan świadomości i kondycję moralną człowieka doby apokaliptycznej. Poeta w imię prawdy wybiera tonację niską, tworzy antywiersz. Kolejne utwory Tadeusza Różewicza ukazują obraz świata przypominającego collage, sklejonego ze zużytych elementów. Sfera osiągnięć materialnych niszczy sferę sacrum, transcendencji. Stanisław Burkot pisze, iż Tadeusz Różewicz określił nakładanie się trzech profilów: „poety wypchanego, poety błazna kryjącego pod błazeńską czapką nieśmiałość i udręczenie i najbardziej współczesnego poety drewna, który może tylko dziwić się i milczeć”. Poeta staje się wysychającym drzewem, ponieważ zabrakło mu życiodajnej wody, bo rośnie na jałowej ziemi. Najważniejsze cechy poezji Tadeusza Różewicza: 1. Poezja o umieraniu kultury. 2. Postawa świadka epoki, obserwacja i analiza rozbitej osobowości człowieka końca dwudziestego wieku, nijakości jego życia. 3. Paraboliczny charakter wierszy. 4. Obraz egzystencjalnej trwogi człowieka współczesnego. 5. Poszukiwanie przyczyn rozpadu tradycyjnych wartości moralnych i estetycznych. 6. Stworzenie nowych form poetyckich – odrzucenie tradycyjnej poezji, częste posługiwanie się aluzjami (kulturowymi, biblijnymi). 7. Charakterystyczne cechy języka – rozbijanie dawnych znaczeń języka, grupowanie wyrazów na zasadzie wyliczeń, częsta zasada kontrastu, posługiwanie się parabolą, elipsą, brak interpunkcji, różnorodna długość wersów. 8. Oszczędność środków artystycznych. Tadeusz Różewicz zakwestionował tradycyjne wzorce liryczne, ponieważ uznał, że po Oświęcimiu niemożliwa jest poezja rozumiana jako niezachwiana wiara w człowieka i świat. Słowo straciło swą dawną moc, język okazał się kaleki. Wiersze ukazują stan świadomości i kondycję moralną człowieka doby apokaliptycznej. Poeta w imię prawdy wybiera tonację niską, tworzy antywiersz. Kolejne utwory Tadeusza Różewicza ukazują obraz świata przypominającego collage, sklejonego ze zużytych elementów. Sfera osiągnięć materialnych niszczy sferę sacrum, transcendencji. Stanisław Burkot pisze, iż Tadeusz Różewicz określił nakładanie się trzech profilów: „poety wypchanego, poety błazna kryjącego pod błazeńską czapką nieśmiałość i udręczenie i najbardziej współczesnego poety drewna, który może tylko dziwić się i milczeć”. Poeta staje się wysychającym drzewem, ponieważ zabrakło mu życiodajnej wody, bo rośnie na jałowej ziemi. Najważniejsze cechy poezji Tadeusza Różewicza: 1. Poezja o umieraniu kultury. 2. Postawa świadka epoki, obserwacja i analiza rozbitej osobowości człowieka końca dwudziestego wieku, nijakości jego życia. 3. Paraboliczny charakter wierszy. 4. Obraz egzystencjalnej trwogi człowieka współczesnego. 5. Poszukiwanie przyczyn rozpadu tradycyjnych wartości moralnych i estetycznych. 6. Stworzenie nowych form poetyckich – odrzucenie tradycyjnej poezji, częste posługiwanie się aluzjami (kulturowymi, biblijnymi). 7. Charakterystyczne cechy języka – rozbijanie dawnych znaczeń języka, grupowanie wyrazów na zasadzie wyliczeń, częsta zasada kontrastu, posługiwanie się parabolą, elipsą, brak interpunkcji, różnorodna długość wersów. 8. Oszczędność środków artystycznych. Tadeusz Różewicz zakwestionował tradycyjne wzorce liryczne, ponieważ uznał, że po Oświęcimiu niemożliwa jest poezja rozumiana jako niezachwiana wiara w człowieka i świat. Słowo straciło swą dawną moc, język okazał się kaleki. Wiersze ukazują stan świadomości i kondycję moralną człowieka doby apokaliptycznej. Poeta w imię prawdy wybiera tonację niską, tworzy antywiersz. Kolejne utwory Tadeusza Różewicza ukazują obraz świata przypominającego collage, sklejonego ze zużytych elementów. Sfera osiągnięć materialnych niszczy sferę sacrum, transcendencji. Stanisław Burkot pisze, iż Tadeusz Różewicz określił nakładanie się trzech profilów: „poety wypchanego, poety błazna kryjącego pod błazeńską czapką nieśmiałość i udręczenie i najbardziej współczesnego poety drewna, który może tylko dziwić się i milczeć”. Poeta staje się wysychającym drzewem, ponieważ zabrakło mu życiodajnej wody, bo rośnie na jałowej ziemi. Najważniejsze cechy poezji Tadeusza Różewicza: 1. Poezja o umieraniu kultury. 2. Postawa świadka epoki, obserwacja i analiza rozbitej osobowości człowieka końca dwudziestego wieku, nijakości jego życia. 3. Paraboliczny charakter wierszy. 4. Obraz egzystencjalnej trwogi człowieka współczesnego. 5. Poszukiwanie przyczyn rozpadu tradycyjnych wartości moralnych i estetycznych. 6. Stworzenie nowych form poetyckich – odrzucenie tradycyjnej poezji, częste posługiwanie się aluzjami (kulturowymi, biblijnymi). 7. Charakterystyczne cechy języka – rozbijanie dawnych znaczeń języka, grupowanie wyrazów na zasadzie wyliczeń, częsta zasada kontrastu, posługiwanie się parabolą, elipsą, brak interpunkcji, różnorodna długość wersów. 8. Oszczędność środków artystycznych.