Cechy piśmiennictwa średniowiecznego

Cechy piśmiennictwa: Ekspansja chrześcijaństwa i dominacja Kościoła w życiu społeczno-kulturalnym warunkowały religijny charakter literatury jak i całej sztuki. Anonimowość - poczucie godności twórcy, jego wyjątkowości i sławy a nawet nieśmiertelności, wykształcił dopiero renesans. Średniowiecze natomiast ceniło chwałę samego dzieła wartościowanego głównie z punktu widzenia jego moralnej, religijnej i wychowawczej użyteczności. Średniowieczna praktyka twórcza nie tylko dopuszczała, ale wręcz doradzała korzystanie z nie swoich dzieł, wplatanie ich fragmentów do własnego utworu, łączenie ich w jedną nowo skomponowaną całość. Ważny był bowiem tylko końcowy efekt: dzieło o odpowiedniej wartości wychowawczej i poznawczej. Dwujęzyczność. Obok literatury pisanej po łacinie, która była wówczas językiem uniwersalnym, powstawały dzieła w dopiero formujących się językach narodowych, które dopracowywały się do poziomu pozwalającego na wyrażenie tych wszystkich treści, które mogły zostać wyrażone po łacinie. Cechą charakterystyczną jest również fakt zatarcia granic pomiędzy tym, co dzisiaj nazywamy literaturą piękną a szeroko rozumianym piśmiennictwem. Do literatury zaliczano także kroniki, kazania, rozprawy teologiczne, mowy, traktaty polityczne. Średniowiecznej literaturze patronował także duch parenezy (zachęta ostrzeżenia, rada). To on powodował nasycenie utworów różnymi praktycznymi wskazówkami, a także zachęcał do tworzenia różnych, godnych do naśladowania wzorców osobowych.