Bohaterowie zbuntowani

Bohaterowie zbuntowani są to osoby nie przeciętne stojące przed pewnym konfliktem . Bohater zbuntowany postawiony jest w obliczu wyboru pewnych dróg postępowania, z której jedna jest drugiej przeciwna i każda niesie ze sobą inne nieszczęście. Nie może być nic pośredniego, istnieją tylko skrajności w takiej sytuacji zostaje postawiona Antygona. Ma do wyboru, dwie drogi i każda niesie nieszczęście. Gdyby zdecydowała się postąpić zgodnie i z rozkazem Kreona uniknęła by śmierci, ale sprzeciw wobec prawa boskiego mścił by się na niej wyrzutami sumienia i świadomością moralnej winy. Ale Antygona nie może zrezygnować z tego, co uważa za słuszne. Inaczej nie była by bohaterką tragedii. W „Giaurze” Byrona występuje bohater skłócony z epoką . Giaur był porywczy a nawet bezmyślny w swoim życiu kierował się uczuciem. Przebywając w Grecji zakochuje się z wzajemnością w niewolnicy Hassana- Leili, która postanowiła uciec z Giaurem tym samym zdradzając męża. Niewierną żonę spotyka kara śmierci. Giaur postanawia się zemścić, zabija Hassana. Jednak zbrodnia dodała mu jeszcze więcej cierpień, czuje się winnym, dręczy go sumienie, nie potrafi żyć bez Leili. Postanawia odizolować się od świata i wstępuje do zakonu. Nie zaznawszy szczęścia w życiu, które jest dla niego pasmem niepowodzeń, zamknięty, skryty, swoje losy wyjawia na spowiedzi. Nie żąda przebaczenia, uważając swój czyn za potrzebny, lecz pragnie spokoju. Jedyną jego radością są złudzenia i wizja ukochanej, którą zobaczył przed śmiercią. Bohaterem utworu A. Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz” jest buntownik Jacek Soplica, który całe swoje życie poświęcił walce o wolność ojczyzny. W młodości był ulubieńcem okolicznej szlachty. Bywał również zapraszany przez miejscowego magnata Stolnika Horeszkę. Jacek był potrzebny Horeszce ponieważ ten mógł na sejmikach dowolnie manipulować głosami okolicznej szlachty. Stolnik Horeszko miał córkę Ewę, młodzi szybko pokochali się. Dumny magnat nie zgodził się oddać ręki córki ubogiemu szlachcicowi. Urażona ambicja Jacka Soplicy doprowadziła go do krwawej zemsty. Często błąkał się w pobliżu zamku Horeszków, nie mogąc pogodzić się ze stratą ukochanej. Pewnego razu był świadkiem odpierania przez Stolnika ataku Moskali na zamek. Emocje spowodowane wyrządzoną przez Horeszkę krzywdą zwyciężyły. Jacek mimowolnie wymierzył, a oddany strzał niestety okazał się celny. Został posądzony o zdradę i współdziałanie z Moskalami. Rozumiał, że popełnił zabójstwo i chciał swój .grzech odpokutować. Wstąpił do zakonu i przyjął imię Robak. Bohaterem zbuntowanym jest Konrad z III cz. „Dziadów” Mickiewicza. Najbardziej dramatyczną, przepełnioną rządy zemsty pieśń Konrad. Po każdej strofie powtarza się złowrogo refren „Tak, zemsta, zemsta, zemsta na wroga Z Bogiem i choćby mimo Bogu”. Ponury nastrój panuje w pieśni, równie ponurego skłóconego z Bogiem bohatera Konrada. Chce on swą pieśnią nasyconą rządzą zemsty wyssać krew najpierw z rodaków, aby ich także przemienić w upiory, a potem razem zaatakować znienawidzonego wroga: „Potem pójdziem, krew wroga wypijem, Ciało jego rozrąbiem toporem; Ręce nogi gwoździami przybijem, By nie powstał i nie był upiorem” . Konrad nie może pogodzić się z niewolą swego narodu, buntuje się przeciw nieszczęściom, szuka ratunku w ufności religijnej, ale jednocześnie oskarża Boga o obojętność wobec własnego narodu. Konrad mówi o swej wielkiej miłości do ojczyzny, która tak bardzo pragnie widząc szczęśliwą i wolną, w tym celu żąda od Boga, aby mu dał moc panowania nad światem, wówczas on będzie rządził uczuciem. Bunt przeciwko obojętnemu na nieszczęście ludzi Bogu wyraża się w trzech kolejnych bluźnierstwach. Konrad czuje, że nadeszła chwila chce jak mityczny Prometeusz podjąć samotną walkę z Bogiem w celu uszczęśliwienia narodu. „Ja kocham cały naród !(…) chcę go dźwignąć uszczęśliwić Chcę nim cały świat zadziwić(…). Buntujący się przeciwko Bogu Konrad, mimo swego patriotyzmu, mimo umiłowania narodu, którego cierpienie odczuwa jak własne ponosi klęskę. Bohatera tego samego typu odnajdujemy w twórczości J. Słowackiego w utworze „Kordian’. Głównym bohaterem utworu jest tytułowy Kordian, którego poznajemy jako 15-letniego młodzieńca. Rozmyślający nad sensem życia chłopiec nie widzi żadnego celu działania. „Otom ja sam jak drzewo zwężone od kości Sto we mnie żądzy sto uczuć sto, uwiędłych liści”. Miłosne cierpienia i poczucie bezsensu życia doprowadzają Kordiana do samobójczej śmierci, podjąwszy ostateczną decyzję bohater dręczy się myślą, iż świat w którym żyje pozbawiony jest Boga. Kordian rozpoczyna wędrówkę po Europie a efektem tych podróży są kolejne rozczarowania młodzieńca. Najbardziej fantastyczną sceną jest scena na szczycie Mont Blanc. Konrad wygłasza tu liryczny monolog. Wreszcie odnajduje poczucie siły i potęgi, odnajduje cel i sens życia. Ideą jego życia staje się idea walki o wolność narodu. W II akcie Kordian przybywa do Polski i postanawia zabić cara. W następnym akcie pojawia się Kordian rozmawiający z Mefistofelesem, który podsuwa mu zgubną ideę samotnej walki. Kordian podejmuje się straszliwej zemsty a jego ofiara jest bezinteresowna. „Narodowi Zapisuję, co mogę … krew moją i życie I tron do rozrządzenia próżny”. Zamiar bohatera nie przerodzi się w czyn , tuż przed stołem carskiej komnaty, zostaje pokonany przez strach i imaginacje. Kordian pada zemdlony. Skazany na śmierć, ostatecznie traci wiarę w istnienie boskiego porządku w świecie. Odnajdując sens życia w zamiarze poświęcenia się sprawie narodowej, kierowany najczystszymi pobudkami, okazuje się niezdolny do zamordowania cara. Judym jest postacią która łączy w sobie cechy romantycznego buntownika i pozytywistycznego społecznika. Do bohatera romantycznego zbliża go poczucie obcości- nie czuje się dobrze ani wśród ludzi z których się wywodzi ani wśród tych z którymi przyszło mu współżyć i pracować. Czuje się odpowiedzialny za rzeczywistość która go otacza, pragnie zmienić warunki życia biedaków. Jest wielkim indywidualistą, ma do spełnienia swoją życiową misję, buntuje się przeciw niesprawiedliwości społecznej. Początkowo szuka oparcia wśród innych ludzi, pragnie działać z warszawskimi lekarzami, ale gdy nie znajduje wśród nich zrozumienia, postanawia działać sam. Po porażkach jakie poniósł w Warszawie i Cisach postanawia leczyć najbliższych i poświęcić im całe swoje życie. Lecz nie czuje się szczęśliwy. Jest rozdarty wewnętrznie jego los podobny jest do losu sosny, która nie może rosnąć w sposób naturalny. Tragiczny konflikt życia doktora Judyma to wewnętrzne rozdarcie między dwiema wartościami, miłością do Joasi, pragnieniem związania się z nią, założenia domu, posiadania rodziny której naprawdę nigdy nie miał a głosem obowiązku moralnego, nakazem który wymaga zgody na „bezdomność”. Wprawdzie Judym dokonał wyboru Jednak jego serce pozostało „rozdarte’. Judym odnosi sukces tylko moralny broniąc samego siebie przed zepsuciem. Jego wybór sprawił, że choć zwyciężył własne słabości, stał się bohaterem samotnym , buntownikiem, postacią tragiczną.