Bohaterowie "Nie-Boskiej Komedii"



Główne postaci dramatu Hrabia Henryk jest postacią, w której dopatrzyć się można cech i rysów osobowości zarówno ojca poety, jak i jego samego. Krasiński cierpiał jako artysta, boleśnie uświadamiający sobie rozdźwięk między snuciem fikcji a wpływaniem na fakty rzeczywiste – i zagadnienie postawy poetyckiej wobec życia uczynił jednym z naczelnych tematów tragedii. Cierpiał jako chory człowiek, nad którym zawisła groźba ślepoty, któremu przodkowie dali jako dziedzictwo wątłe, chorowite, niesprawne ciało. W kreację ślepnącego, natchnionego dziecka wcielił własny lęk o swoje przyszłe życie. Cierpiał jako członek kasty, którą uznał za skazaną na upadek – i zagładę swojej klasy ukazał w związku z zagładą świata, który był Europą jego czasów. W postaci Henryka z sugestywną siłą prawdy ukazał Krasiński jednostkę nieprzeciętną, narzucającą przekonanie, że reprezentuje największe idee epoki, swoją klasę społeczną, najznakomitsze zdolności artystyczne i intelektualne. Henryk jest poetą, romantykiem. Ale jego egoizm zostaje ukazany jako skutek przyjęcia postawy romantycznej – kocha i ceni jedynie własne fikcje poetyckie, ma fałszywy, nieszczery stosunek do rzeczywistości, niszczy swoich najbliższych w pogoni za ułudą. W fałszywej poetyczności romantycznej tkwi źródło tragedii rodzinnej, będącej treścią części pierwszej utworu, zaś z nieszczęścia rodziny wyrasta nieszczęście Orcia, wynikłe z klęski dziedziczności. Ruina życia prywatnego Henryka może być potraktowana jako krytyka ekstremów estetyki romantycznej, rozziewu między ideałami a zwykłością oraz pogoni za absolutem sztuki jako jedynym celem życiowym. Toteż nadmiernie uwielbiana poezja romantyczna zemści się na bohaterze, ironiczne piętno kładąc na jego rodzinie: poetessą stanie się żona-wariatka, poetą – syn, stanowiący kwintesencję romantycznych wyobrażeń o poezji jako o chorobie, nawiedzeniu, swoistym opętaniu przez tajemne siły natury. Henryk jest także arystokratą krwi i ducha, przedstawicielem świata „władców”, akcja utworu przekonuje nas, że w swoim środowisku jest jednostką najwybitniejszą. Tym cięższą wagę ma potępienie za egoizm, za podporządkowanie wszystkiego własnej mrzonce, własnemu zadowoleniu, własnej ambicji. W najświetniejszym człowieku swego obozu arystokracja „Nie-Boskiej komedii” daje świadectwo, że skończyła się jej rola dziejowa. Hrabia Henryk nie odpowiada bowiem ideałowi rycerza niezłomnego, szlachetnego, obrońcy ginącej sprawy. Przeciwnie, jest to wódz czuły na uroki sławy, ogarnięty obsesją honoru, ideą przywódczą, a zarazem pełen pogardy dla tłumu, zbiorowości, mierzwy ludzkiej walczącej po obu stronach barykady. Tak jak niegdyś podążał na oślep w pogoni za infernalną Dziewicą, tak teraz pociąga go Orzeł sławy, a pycha indywidualizmu narzuca mu gniewny dystans wobec wszystkich ludzi i idei. Postać Henryka jest uosobieniem pesymizmu Krasińskiego, uważającego siebie za spadkobiercę świata, w którego twórcze możliwości zwątpił ostatecznie. Pankracy jest wielkim adwersarzem Henryka, jego znaczące imię (wszechwładca) sugeruje, iż jest kimś na kształt historycznego boga rewolucji. Pełna uprzedzeń niechęć Krasińskiego do pionierów nowych czasów nie przeszkodziła mu w oddaniu sprawiedliwości temu bohaterowi. W przeciwieństwie do fanatycznego i zdeprawowanego Leonarda, Pankracy jawi się jako postać wielka i tragiczna zarazem. Przede wszystkim jest on człowiekiem, który ma moc kreatywną – czego brakuje Henrykowi. Pankracy naprawdę przekształca bieg dziejów. Ale ów rzecznik chłodnego rozumu i trzeźwy dowódca jest skuteczny jedynie w dziele zniszczenia. Zamierza na gruzach zmiecionego świata zbudować ustrój bogactwa, szczęścia i sprawiedliwości, lecz jego plany okazują się fikcją, której nierealność dostrzega nawet „fantasta” i poeta Henryk. Po zwycięstwie nad okopami Św. Trójcy Pankracy mówi do Leonarda: ...trza zaludnić te puszcze – przedrążyć te skały połączyć te jeziora – wydzielić grunt każdemu, by w dwójnasób tyle życia się urodziło na tych równinach, ile śmierci teraz na nich leży. Ale Pankracego stać tylko na niszczenie, nie na tworzenie, jego słowo – tak jak słowo hrabiego Henryka – pozostaje fikcją. Gdy w chwili zwycięstwa uświadamia sobie tę prawdę – załamuje się i ginie, zabity jej światłem. Ginie, oglądając wizję nadchodzącego na sąd Chrystusa.

Bohaterowie "Nie-Boskiej Komedii"

Materiały

Liryki Słowackiego - opis Słowacki stanął po stronie tych, którzy dążyli do przekształcania powstania w ogólonarodową wojnę wyzwoleńczą i rewolucję społeczną. Solidaryzując się z obozem demokratycznym poeta przeciwstawiał się wszelkim przejawom absolutyzmu, sławił poległych dekabrystów, przypominał wojnę wyzwoleńczą Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, wzywał naród do...

Wieś i tematyka ludowa w literaturze Młodej Polski 43. Temat: Wieś, tematyka ludowa w literaturze młodej polski Spojrzenie na wieś w utworach Reymonta i Żeromskiego jest bardzo różne, co wynika z różnych intencji pisarskich obu autorów. Stefan Żeromski, którego nazywano sumieniem Polaków, za cel postawił sobie ukazanie rodakom najbardziej żywotnych problemów społecznych, moralnych, narodowych i...

Nad Niemnem, Potop, Chłopi - epopeja w literaturze Mimo iż \"Pan Tadeusz\" Mickiewicza jest uznawany za ostatnią wielką epopeję literatury polskiej czy wręcz światowej, to jednak w następnych epokach pojawiają się pozycje literackie, które kandydują do tego miana; nie mają one jednak zbyt dużego związku z epopeją w klasycznym tego słowa znaczeniu; Przyglądając się powieści \"Potop\" Sienkiewi...

Konflikt racji w „Antygonie” Sofoklesa Żyjemy w końcu XX wieku. Zastanówmy się gdzie się podziały dawne wartości, czy mają jeszcze znaczenie dawne myśli? „Antygona” jest najbardziej znaną tragedią grecką. Tragizm wyraża się tu poprzez upadek wielkiej wartości. Która z postaci jest wartością w „Antygonie”, kogo rację należy aprobować? Przeanalizujmy problemat...

Zainteresowanie Norwida w jego czasach Cyprian Kamil Norwid interesował się wielkimi ludźmi naszych (jego) czasów i starał się określić ich znaczenie i wpływ na kulturę europejską (zachodnią) oraz opisywał zjawiska z nimi związane; Najbardziej uogólniający i zarazem najdonioślejszy chyba jest \"Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie...\"; jest to filozoficzna zaduma na temat relacji jed...

Podmioty faktoringu W umowie faktoringu mamy do czynienia z trzema podmiotami. Są to:  faktorant - dostawca towarów bądź usług, uprawniony do otrzymania świadczenia pieniężnego z tytułu do¬stawy lub usługi, czyli przysługuje mu wierzytelność w stosunku do dłużnika (odbiorcy towarów lub usług), którą to wierzytelność sprzedaje wyspecjalizowa¬nej...

Twórczość Tadeusza Boy-Żelińskiego TADEUSZ BOY-ŻELEŃSKI Tadeusz Żeleński żył w gronie cyganerii. Kompan Przybyszewskiego. Był nimi zauroczony. W miarę czasu ten styl bycia tracił na spontaniczności. Wypaczenie idei modernizmu. Tadeusz chcąc zachować pamięć o pierwszych latach “Znaszli ten kraj” pod pseudonimem Boy. W 1905 roku był znanym autorem i satyrykiem. Był j...

Socjalizacja - pojęcie Pojęcie socjalizacji. Elementy procesu socjalizacji socjalizacja wg socjologów to przede wszystkim: - proces przekształcania biologicznego noworodka w aktywnego uczestnika życia społecznego - proces uczenia się życia w społeczeństwie wśród innych - to również wychowanie, to wszystko co wpływa na potencjalnego człowieka Elementy proc...