Bóg w poezji Kochanowskiego i Sępa-Szarzyńskiego

Bóg w liryce Kochanowskiego i Sępa-Szarzyńskiego W twórczości Szarzyńskiego doszła do głosu jego głęboka pobożność, poczucie nietrwałości doczesnego życia oraz kult Matki Boskiej. Źycie ludzkie pojmował jako ustawiczny ból, ciągła walkę ducha z Szatanem. W jego sonetach pojawiły się także skłonności mistyczne (spotęgowane przez chorobę), wyrażające się w pragnieniu bezpośredniego obcowania z Bogiem. Tworzył w okresie póżnego Renesansu, lecz pewne cechy tych utworów są zwiastunami Baroku: m.in. zwrot ku potędze Boga (tu Barok nawiązuje do Średniowiecza). Szarzyński pokazuje, że jedynym celem życia ludzkiego na ziemi jest zmierzanie ku Bogu, że jest on jedyną nieprzemijalną wartością w odróżnieniu od ludzkiego ciała i dóbr doczesnych. Ciało ludzkie pojmuje zgodnie ze średniowiecznymi poglądami jako siedlisko grzechu - pragnie ono dóbr doczesnych. Natomiast celem duszy jest zjednoczenie się z Bogiem. Kochanowski: "Treny", "Czego chcesz od nas Panie". Bóg pojawia się również w "Pieśniach" Kochanowskiego w postaci "Boskiej Opatrzności", czy też "Opiekuńczej Mocy". "Jest kto, by wzgardziwszy te doczesne rzeczy" - tu Bóg jako stwórca wyróżnił człowieka spośród innych stworzeń, obdarzył rozumem oraz ustanowił dla niego drogę życiową i tylko Bóg zna przyszłość człowieka - takie widzenie rodzi postawę pełną ufności i zawierzenia Bogu.