Bóg w poezji Bolesława Leśmiana

Temat: Bóg i zaświaty w poezji "Leśmiana". "Urszula Kochanowska". Po śmierci Urszula znalazła się w niebie. Bóg chciał, by była szczęśliwa więc spełnił jej prośbę. Powstał dom „kubek w kubek” jak ten w Czarnolesie, te same sprzęty i kwiaty, ale zabrakło rodziców. Urszula wysprzątała dom, czekała na najbliższych, a więc kiedy usłyszała pukanie pobiegła z nadzieją ku drzwiom, rozczarowana stwierdziła jednak, że to tylko Bóg, a nie oni. Poeta doskonale uchwycił renesansowe przywiązanie do spraw ziemskich, mówi też o typowo ludzkim rozumienia szczęścia. Nie potrafimy wyjść poza krok własnych doświadczeń i wyobrazić sobie niebo inaczej jak na sposób ziemski. Do szczęścia potrzebni są nam najbliżsi, otoczenie w którym wyrośliśmy, a nawet przedmioty do których się przywiązujemy. „Pan Błyszczyński” (fragment poematu). Ogród pana Błyszczyńskiego pokazany jest w porze przesilenia, czyli „na wymroczu”. Uaktywniają się złe moce, panoszy się zgroza i bezprawie, zmory są zajęte „przyśpieszonym zmorowaniem”. Ten ogród to zapewne nasza planeta. Kiedy na ziemi działy się straszne rzeczy Bóg przelatywał „ścieżką podobłoczną” i tylko na chwilę przystanął, nie interweniował, zło zostało bezkarne. Leśmian zadaje pytanie o istotę zła, zastanawia go, dlaczego Bóg przyzwala na istnienie zła. Leśmian umiejętnie tworzy atmosferę grozy i tajemniczości. Służą temu neologizmy, np.: błyszczydła, zmorowanie, bylejaczeć, roznicestwiać. „Trupięgi”. Nędzarz całe życie chodził boso, dopiero do trumny dostał buty z łyka, tzw. trupięgi. Złożyła się na to cała rodzina, bo tego wymagała tradycja. Poeta uważał, że nie ma obowiązku zajmować się tak przyziemnymi sprawami jak nędza, gdyż sztuka ma odzwierciedlać problemy duszy. W końcu doszedł do wniosku, że się mylił ponieważ każdy z nas ma swoje „trupięgi”. Symbolizują one nieszczęścia, które spadają na jednostkę. Dla jednych jest to bieda, dla innych czyjaś zdrada lub źli ludzie. Podmiot liryczny buntuje się przeciw złemu losowi, biegnie w trupięgach do Boga, przechadza się przed stwórcą, chce być zauważony. Kiedy Bóg nie reaguje nie waha się „tupać na niego tymi trupięgami”. Jest to bunt prometejski, upominanie się o prawa jednostki do szczęścia. Cechy poezji Leśmiana: - dominacja fantastyki; - operowanie symbolami; - nowe, filmowe środki obrazowania; - związki z romantyzmem i Młodą Polską; - intuicjonizm Bregensa i wsłuchiwanie się w świat natury; - nowatorskie słownictwo - neologizmy.