Biografia Michała Bułhakowa

Michał Bułhakow (1891-1040), rosyjski dramatopisarz i prozaik. Z zawodu był lekarzem. W czasach porewolucyjnego zamętu rzucił medycynę, którą solidnie wypraktykował w szpitalach frontowych, w lecznictwie wiejskim i we własnym kijowskim gabinecie. Był to solidny fach, dobry na czasy normalne. Ale w czasach wojny domowej kolejne władze aż nazbyt chętnie wcielały do wojska wszystkich lekarzy. Bułhakowowi najwyraźniej to zbrzydło. Zaczął więc życie jeszcze raz. I rzeczywiście - do literatury wszedł. Ale prawie natychmiast dowiedział się, że dla pisarstwa czasy są jeszcze trudniejsze, niż dla medycyny. Zadebiutował w 1925 roku. Powieści Psie serce, Biała gwardia, Fatalne jaja oraz tom opowiadań Diaboliada przyniosły mu spory rozgłos i jednocześnie nieprzychylność ówczesnych prominetów. Zarzucano mu zbytni krytycyzm w stosunku do nowego, porewolucyjnego ładu społeczenego. Z czasem miał coraz więcej kłopotów z wydawaniem swoich dzieł. Wreszcie wydano całkowity zakaz publikowania jego książek. W 1929 roku pisał w rozpaczliwym liście do Maksyma Gorkiego: "skierowałem do Rządu ZSRR prośbę, aby mnie oraz mojej żonie pozwolono opuścić ZSRR ma okres, jaki mi zostanie wyznaczony. Proszę więc, Aleksieju Maksymowiczu, o poparcie moich starań. Chciałem opisać Panu szczegółówo wszystko, co dzieje się ze mną, ale na przeszkodzie stoi moje bezgraniczne wyczerpanie i poczucie beznadziejności. Nie mogę nic pisać. Wszystko zakazane, jestem zrujnowany, zaszczuty i absolutnie samotny. Po co zatrzymywać pisarza w kraju, w którym jego utwory nie mogą zaistnieć? Proszę o humanitarną decyzję - o wypuszczenie mnie". Przez ostatnie 14 lat swojego życia niczego nie opublikował. Pośmiertną sławę przyniosła Bułhakowowi filozoficzno-satyryczna powieść Mistrz i Małgorzata, którą pisał od 1928 do 1940 roku. W druku książka ta ukazała się dopiero 33 lata po śmierci pisarza.