Artryzm "Wesela"

Artyzm w “Weselu” Są tu dwa różne wątki sceniczne: realistyczne wizyjno-symboliczne Finał polega na spleceniu obu wątków. Zrośnięcie komedii obyczajowo społecznej. Wyspiański to satyryk ideolog i wieszcz. Poezja okresu Młodej Polski wytwarza nastrój. W “Weselu” mamy do czynienia z nastrojem sztuki: Malarstwo W wypowiedziach, np opis stroju panny młodej Didaskalia - jest tu impresjonizm czyli: precyzja operowania barwą zatarcie szczegułów gra światła Rola światła: odbijanie się go od twarzy. Osoby zmieniają cienie co umożliwia gra światła Barwy o charakterze symbolicznym Didaskalia, pisane dużą literą. Światło i czar. Symbolem jest wstawanie nowego dnia, czas ten nie stanie się bo Jasiek zgubił złoty róg. Ważne są elementy plastyczne Muzyka weselna chochoła zawodzenie wiatru odgłosy tańczących ludzi odgłosy wsi (pianie koguta) tętent konia cisza szelest słomy chochoła świergot ptaków piosenka Jaśka melodyjność utworu, liczne powtórzenia Elementy te po złączeniu tworzą pewien nastrój Akt I to rozmowy o rzecach błachych, miłostki, flirty. Motyw polityczny i rozmowa o niej. Motyw sztuki i poezji. Rozmowa o nich. - chłopi ubrani na kolorowo - inteligencja: panowie na czarno, panie na biało Akt II to zmiana nastroju. Inaczej się mówi w tym akcie. Słowa dosadne i dobitne. W ciemności pojawiają się osoby dramatu. Słychać skrzypienie podłogi, nastrój grozy i tajemnicy. Akt III oparty na poczuciu nie mocy. Nastrój otępienia i apatii. Oczekiwanie na cud. Nastrój podkreśla jakość słów. Uważne wypowiedzi. Pokój jest ciemny to świt zmienia sytuację. Utwór poprzez syntezę sztuk w połączeniu z wydarzeniami zmierza nastrój z aktu do aktu. Akt II to rozpamiętywanie, rozmowa samego ze sobą. Akt III to marazm, niemoc, zmęczenie i otępienie. W “Weselu” mamy przewidziane przez aktora intencje autorskie. Sens komediowy i metaforyczny.