Analiza wiersza "Rozmowa liryczna" Gałczyńskiego

ANALIZA WIERSZA ROZMOWA LIRYCZNA Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego Problem jest odwieczny. Niewierność małżeńska, czy partnerska istnieje od początków ludzkości. W chrześcijańskim dekalogu zasad, czyli wśród dziesięciu przykazań, które Bóg wręczył Mojżeszowi pod postacią kamiennych tablic, aż dwa dotyczą właśnie niewierności. Ludzie pozostając we wzajemnych związkach, często nie są wobec siebie lojalni. Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego wcześniejsze zafascynowanie sobą mija tak szybko? Dlaczego szukamy drugiej osoby? Niestety rzadko się zdarza, aby we wspólnym życiu, pod jednym dachem panowała idealna harmonia. Codzienność niesie kłopoty, brzydną mężczyźni, starzeją się kobiety, pojawia się zmęczenie. Dlatego ważnym jest, aby często ze sobą rozmawiać, by często przypominać sobie o miłości. Każde z nas powinno walczyć o tę drugą osobę, a często właśnie wzajemne rozmowy pozwalają przeżyć ciężkie chwile w związku partnerskim. Należy brać wzór z podmiotu lirycznego w wierszu Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego „Rozmowa liryczna”, nie tylko za piękno „użytych słów”, lecz przede wszystkim za wyznanie miłości. To właśnie przesłanie autor uznał za najważniejsze, a stosując formę dialogu lirycznego między kobietą a mężczyzną podsuwa nam, „gotowy sposób” przeprowadzenia takiej rozmowy. Każda kobieta, gdy usłyszy takie wyznanie miłości czuje się jak ktoś wyjątkowy. Podmiot liryczny kocha swoją partnerkę nie tylko gdy jest piękna i zadbana, lecz także za to, jaka jest na co dzień. O tym właśnie jej mówi, budując zdania z prostych słów i eliminując te, które są zbędne i niepotrzebne. Dzięki takim zdaniom – zdaniom eliptycznym autor ukazuje nam, że miłość nie wymaga wielu słów. Przedstawmy to na przykładzie: „(…) Kocham cię w kapeluszu i w berecie. W wielkim wietrze na szosie i na koncercie. W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach (…).” Z wiersza „promieniuje ciepło i spokój”, które autor osiągnął między innymi poprzez użycie w utworze rymów żeńskich i niedokładnych. Ich rola ogranicza się tylko do stylistycznego podkreślenia użytych słów. Każde jednak słowo w tym wyznaniu jest ważne, gdyż okazuje „ogrom miłości” podmiotu lirycznego do swej partnerki. Miłość ta nie ma początku ani końca. Trwa dniem i nocą, przez wszystkie pory roku. Autor ukazał to w porównaniach: „(…) Jak mnie kochasz? Jak treść lata (…) Zimą kocham cię, jak wesoły ogień (…).” Konstanty Ildefons Gałczyński wie jak ważne między partnerami jest wzajemne wyznanie sobie miłości, pielęgnacja jej, bez względu na przeciwności losu. Nieraz niewielkie jej zachwianie może doprowadzić do tragedii rozstania. Czymże innym, jak nie obawą jest stwierdzenie wyrażone w przenośni: „(…) A za oknami śnieg. Wrony na śniegu.” Czyż te „wrony” nie czyhają tylko na niewielkie „uchylenie okna” przez któregokolwiek z partnerów, by móc „wlecieć do środka ogniska domowego i je rozbić”? „Nie uchylajmy okna”! Pielęgnujmy miłość! Z partnerami przecież „wiążemy się” na całe życie, „na dobre i na złe”. Niech ten odwieczny problem niewierności małżeńskiej, czy partnerskiej nigdy nie zagości w naszych domach.