Analiza "Wróble" Krzysztofa Baczyńskiego

Wróble Rzadko w poezji Baczyńskiego znajdziemy zapis takiej chwili radości, niemal niezmąconej. Źródłem tej radości jest początkowa prosta obserwacja – Baczyński zapisuje chwilę bezrefleksyjnego, nie¬frasobliwego „bycia na świecie”. Poeta po prostu jest, patrzy na świat, czuje się jego cząstką i to poczucie sprawia mu przyjemność. Cieszy się niczym dziecko, podglądając zabawy wróbli, zachwycając się maleńkimi i ruchliwymi ptaszkami, stroszącymi puszyste piórka. Obserwacja radzi refleksję – poeta porównuje delikatność wróbli do subtelnej urody swojej ukochanej. Wspomnienie jej wdzięku i uroku wywołuje falę tkliwości, ciepłego wzruszenia, czułości. Tylko ostatnia część wiersza – co zostało podkreślone nieregu¬larnością budowy (pięć wersów zamiast czterech) – burzy nastrój radości, niszczy pogodę podmiotu lirycznego. Ludzie nie mogą się cieszyć jak ptaki, gdyż mają „ciemne serca”. Zniszczyli swoje szczꜬcie, „zabili ziemię”. Przeciwstawienie ptaka i człowieka, radości natury i ponurej rzeczywistości wojennej zamyka ten pełen pogody wiersz pesymistycznym wnioskiem.