Analiza "Nic dwa razy" Wisławy Szymborskiej



Nic dwa razy Powszechnie znany wiersz W. Szymborskiej z tomu Wołanie do Ye¬ti z 1957 r. (popularny również w formie piosenki w dwu wersjach mu¬zycznych – A. Mundkowskiego z repertuaru Ł. Prus oraz M. Jackowskiego w wykonaniu Kory) w prosty sposób komentuje oczywistą prawdę, że człowiek podlega biologicznemu prawu przemijania i nie ma od tej zasady odwołania. Owa reguła dotyczy wszelkich bytów, jest uniwersalna i bezwzględna. Nie znaczy to jednak, że należy się tym martwić – wraz z upływem czasu odchodzą radości, wszelkie przeja¬wy szczęścia, ale i „zła godzina” – sprawy trudne i przykre. Owa poe¬tycka refleksja nad ludzkim losem i przemijaniem jest próbą udziele¬nia odpowiedzi na jedno z podstawowych pytań z zakresu filozofii i fi¬zyki, jakie stawiają sobie ludzie różnych epok: jak zatrzymać bieg cza¬su, przedłużyć życie, dlaczego musi ono minąć? Odpowiedź jest wszakże wymijająca – nie warto zastanawiać się nad tym, co koniecz¬ne i nieuniknione, trzeba zgodzić się na egzystencję z jej skutkami, szukać porozumienia i bliskości drugiego człowieka, w którego ramio¬nach można ukoić egzystencjalny niepokój. Tylko w teatrze możliwe jest przeżywanie na nowo, powielanie sy¬tuacji, dialogów, zwielokrotnienie życia postaci scenicznej (por. wier¬sze W, Szymborskiej o teatrze, np. Wrażenia z teatru), zwyczajna, regularna egzystencja nie podlega powtórzeniu. Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny. [...] Żaden dzień się nie powtórzy, nie ma dwóch podobnych nocy, dwóch tych samych pocałunków, dwóch jednakich spojrzeń w oczy. Oczywiście i pocałunki, i spojrzenia mogą wypełnić życie człowie¬ka w nieprzebranej liczbie i bogactwie odcieni, nigdy jednak dokładnie się nie powtórzą. Właśnie dlatego, że los człowieka jest tak bogaty i niepowtarzalny, jego wartość nie podlega dyskusji. O tym wierszu my¬śli się kategoriami potoczności, ale jest on, jeśli tak można powiedzieć, jednym z najbardziej filozoficznych jej wierszy. Ostatnie słowa tego wiersza to mistrzowsko sformułowane uogólnienie dotyczące poetki, czytelników, wszystkich ludzi we wszystkich epokach i miejscach. „Różnimy się od siebie jak dwie krople czystej wody”. Ten zwrot wszedł już bardzo do tradycji języka. Ona ciągle odkrywa cudowność w codzienności, jednostkę w wielkiej liczbie i codzienność w czymś, co wszyscy uważają za nadzwyczajne.1 Warto zwrócić uwag na wykorzystanie i przewartościowanie w po¬ezji W. Szymborskiej języka potocznego, utartych formułek, „złotych myśli”, przysłów, związków frazeologicznych. Powszechnie znana formułka o doskonałym podobieństwie („jak dwie krople wody”) jest przecież pozorna. Chemiczny skład kropel wody nigdy nie jest w peł¬ni taki sam (odwołanie do stwierdzenia Leibnitza). Jednak dzięki ta¬kim odmiennościom świat i ludzie, którzy go wypełniają, są interesu¬jący, warci tego, by ich spotkać, zdolni do ubogacania drugiego czło-wieka o nowe wartości, refleksje, uczucia. Poetka ukazuje doniosłą prawdę filozoficzną o nietrwałości wszechrzeczy, przełamując kon¬wencjonalny odbiór zwrotów języka potocznego. Subtelna ironia i mo¬tyw przemijania nie prowadzą jednak do ponurych konkluzji, do roz-pamiętywania owej egzystencjalnej pułapki, z której nie ma wyjścia. Okazuje się bowiem, że obecność kogoś bliskiego i zgoda na swój los mogą stać się źródłem optymizmu, który pozwoli cieszyć się każdą chwilą, właśnie dlatego, że przemija, że zaraz ucieknie. Czemu ty się, zła godzino, Z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś – a więc musisz minąć. Miniesz – a więc to jest piękne. Szczegółowy „spis rzeczy” i zdarzeń niepowtarzalnych rozpoczyna przypomnienie narodzin i śmierci – bezwzględnie jednokrotnych dla każdego indywidualnego bytu. Kolejne refleksje dotyczą przemijania czasu, uczuć, odchodzącej miłości, różnic pomiędzy ludźmi, prób nawiązywania kontaktu. Wymienione „znaki życia” są tylko symbolami, sugestią, że złożoność i niepowtarzalność egzystencji obejmuje wszel¬kie jej aspekty i w gruncie rzeczy jest dla człowieka szansą, nadzieją, źródłem wzruszeń i zachwytów, choć bywa również przyczyną lęku i udręki – niczego przecież nie można na nowo przeżyć, poprawić, ina¬czej rozstrzygnąć. Wiersz ma prostą, silnie zrytmizowaną strukturę. Składa się z sied¬miu czterowersowych zwrotek o regularnym toku ośmiozgłoskowca. Sylabotoniczny porządek zapewnia płynność i melodyjność strof, wzmocnioną interesującym układem rymów żeńskich – podlegają im każdorazowo wersy drugi i czwarty (tylko w przedostatniej strofie do¬datkowo rymują się linie pierwsza i trzecia). Prostota ujęcia, donio¬słość filozoficznego przesłania, optymizm i regularna budowa utworu – oto powody jego popularności w wersji śpiewanej.

Analiza "Nic dwa razy" Wisławy Szymborskiej

Materiały

Podział analizy i ogólny cel analizy finansowej Analiza e. z punktu widzenia klasycznego podziału: - analiza techniczno-ekonomiczna (koncentruje się na ocenie rzeczowych i osobowych aspektów funkcjonowania przedsiębiorstwa. Analizie poddaje się ilość, jakość i strukturę działalności wytwórczej, stopień nowoczesności wytwarzania, wyposażenie i majątek trwały, procesy zaopatrzenia w surowce i ...

Bohaterowie "Nad Niemnem" Główni bohaterowie powieści Można powiedzieć, iż rzeczywistym bohaterem powieści Nad Niemnem jest zbiorowość – społeczeństwo polskie po powstaniu styczniowym. Orzeszkowa przedstawia społeczeństwo jako współistniejący system gromad, zależnych od siebie i podlegających nieustannym wzajemnym wpływom. Powiązania nie ograniczają się do ws...

Wstęp do "Ślubów panieńskich" Aleksandra Fredro Słynna „komedia miłości” Aleksandra Fredry zatytułowana „Śluby panieńskie, czyli Magnetyzm serca” należy, obok „Zemsty”, „Pana Jowialskiego”, „Dam i huzarów”, do najczęściej grywanych na polskich scenach. Zespoły teatralne dążą do prezentacji utworów Fredry (kilkanaście z nich stale ...

Zagadnienia moralne w "Małej apokalipsie" Zagadnienia moralne Konwicki analizuje stan polskiego społeczeństwa odwołując się do kategorii moralnych. Na poziomie prostych, codziennych spraw i de¬cyzji wagi państwowej panuje nieuczciwość, łapownictwo, skłonność do wykorzystywania swojej przewagi nad innymi. Żeby nie odcięto ga¬zu, należy przemówić do ręki (29) odpowiedniemu...

Polacy i Polska w "Weselu" Genezą utworu stało się wesele Lucjana Rydla z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną w pod-krakowskich Bronowicach w listopadzie 1900r. Postaci można podzielić na osoby (rzeczywiste) i osoby dramatu (zjawy). Głównymi osobami są: Pan i Panna Młoda, Gospodarz (Włodzimierz Tetmajer), Gospodyni, Dziennikarz (ze stańczykowskiego, konserwatywnego pisma &...

Funkcja i typologia państw Funkcje państwa: 1. zewnętrzne: - zabezpieczenie bezpieczeństwa obywatelom za pomocą siły zbrojnej (granice itp.) - nawiązywanie i utrzymywanie kontaktów z innymi państwami (placówki dyplomatyczne) 2. wewnętrzne: - utrzymywanie ładu i porządku pomiędzy grupami społecznymi... - nadzór nad działalnością instytucji, koordynowanie ich działań...

Kredyt, leasing, środki własne Kredyt, leasing, środki własne jako źródła finansowania Środki służące do finansowania działalności bieżącej i rozwojowej przedsiębiorstwa mogą pochodzić z różnych źródeł i dopływać w różnej formie. Z punktu widzenia źródła pochodzenia kapitału wyróżnić można finansowanie zewnętrzne i wewnętrzne. Są dwa podstawowe kierunki finansowania w przed...

Obraz śmierci i umierania w literaturze średniowiecza Obraz śmierci i umierania w literaturze średniowiecza. Przede wszystkim musimy zaznaczyć, że życie, dla ludzi średniowiecza, było jedynie etapem przejściowym w wędrówce człowieka do raju. Hasło tej epoki to „Memento mori”, czyli – pamiętaj, że umrzesz, a także „Vanitas vanitatum et omnia vanitas” – idea ep...