Nagrobek Krótki, ośmiowersowy, żartobliwy utwór (zamieszczony w tomie Sól z 1962 r.) przypomina epitafium, które wypełnia monolog [...] ad¬resowany do wskazanego przez zwroty retoryczne słuchacza „pozorne¬go”.11 Ujęcie tematu śmierci jest zabawne, jednak sam fakt podjęcia te¬go zagadnienia dowodzi, że nurtuje ono autorkę również w odniesie¬niu do niej samej. To swoiste epitafium Szymborska napisała bowiem dla siebie (w tekście pada nazwisko). Charakterystyczne dla tego ga¬tunku zwroty (Tu leży, Wieczny odpoczynek, Przechodniu, [...] nad lo¬sem Szymborskiej podumaj przez chwilę) oraz kojarzące się z cmenta¬rzem wyrazy (trup, na mogile) zdają się zapowiadać nastrój poważnej zadumy, jednak całość ujęcia zmienia perspektywę odbioru. Do tekstu wkrada się subtelna ironia. Bohaterką liryczną epitafium nie jest by¬najmniej zasłużona poetka, ale staroświecka jak przecinek // autorka paru wierszy. Zwyczajowy patos napisu nagrobnego ulega obniżeniu wobec określenia „rymowanka” – wyraźnej sugestii, że chodzi o tekst krótki, lekki, błahy i zabawny. Osobliwe epitafium adresowane jest do współczesnego przecho¬dnia, którego atrybutem jest mózg elektronowy, aby zdobył się na chwilę zadumy (a więc – by odstąpił od postawy stechnicyzowanego człowieka na rzecz zdolnego do refleksji i uczuć). Określenia doty¬czące Szymborskiej – bohaterki lirycznej wiersza – staroświecka jak przecinek // autorka paru wierszy; trup // nie należał do żadnej z lite¬rackich grup, mówią o niezależności poetki wobec nowoczesnych trendów w sztuce słowa oraz wszelkich programów, przywiązaniu do tradycji (jej symbolem jest przecinek), skromności w ocenie własnego dorobku twórczego. Jej wyobrażoną mogiłę charakteryzują trzy ele¬menty: rymowanka (epitafium, poezja), łopian (chwast, dzika natura, zaniedbanie grobu, zapomnienie) i sowa (mądrość, natura, zwiastun śmierci). Interesującym zabiegiem poetyckim jest konstrukcja czasu. Pod¬miot wypowiada się o „zmarłej” – zgodnie z konwencją epitafium i logiką zdarzeń – w czasie przeszłym (Wieczny odpoczynek // raczyła dać jej ziemia), określa wygląd mogiły w czasie teraźniejszym (nic lepszego nie ma na mogile // oprócz tej rymowanki, łopianu i sowy) i formułuje zwyczajową prośbę do przechodnia w czasie przyszłym (podumaj przez chwilę). Ujęcie to wybiega więc w przyszłość – poet¬ka wyobraża sobie swój grób i zachowując do tej wizji ironiczny, żar¬tobliwy dystans, sugeruje swój stosunek do życia i śmierci. Nie bun¬tuje się przeciw niej, nie rozpacza, ale zgadza się na tę naturalną ko¬lej rzeczy z pogodnym uśmiechem, zza którego przebija nuta refle¬ksji. Prosty wiersz stychiczny, zbudowany z ośmiu wersów o różnej długości (od jedenasto- do trzynastozgłoskowych), o układzie ry¬mów: aabbcddc, zawiera, jak już wspomnieliśmy, charakterystyczne elementy epitafium (epigramatycznego napisu nagrobnego). Poetka posłużyła się tu ironią, skontrastowała swoją osobowość (tradycja, staroświeckość) z nowoczesnością współczesnego człowieka (mózg elektronowy). „Rymowanka” istotnie cechuje się prostotą – np. trup // nie należał do żadnej z literackich grup – i sprowadza patos epi¬tafium do zwyczajności, a nawet naiwności ujęcia (rym: trup – grup), sugerując przy tym, że nie jakaś niezwykle uduchowiona po¬etka z ogromnym dorobkiem jest bohaterką tekstu, ale osoba pozba¬wiona zawyżonej samooceny i skłonności do megalomanii. Charak¬terystyczną cechą wiersza jest wykorzystanie głębokich przerzutni, które wprowadzają do poetyckiego żartu z poważnej sprawy ele¬ment dramatyzmu i napięcia, stale łagodzony dobrotliwą ironią i uśmiechem.
Analiza "Nagrobek" Wisławy Szymborskiej
Nagrobek Krótki, ośmiowersowy, żartobliwy utwór (zamieszczony w tomie Sól z 1962 r.) przypomina epitafium, które wypełnia monolog [...] ad¬resowany do wskazanego przez zwroty retoryczne słuchacza „pozorne¬go”.11 Ujęcie tematu śmierci jest zabawne, jednak sam fakt podjęcia te¬go zagadnienia dowodzi, że nurtuje ono autorkę również w odniesie¬niu do niej samej. To swoiste epitafium Szymborska napisała bowiem dla siebie (w tekście pada nazwisko). Charakterystyczne dla tego ga¬tunku zwroty (Tu leży, Wieczny odpoczynek, Przechodniu, [...] nad lo¬sem Szymborskiej podumaj przez chwilę) oraz kojarzące się z cmenta¬rzem wyrazy (trup, na mogile) zdają się zapowiadać nastrój poważnej zadumy, jednak całość ujęcia zmienia perspektywę odbioru. Do tekstu wkrada się subtelna ironia. Bohaterką liryczną epitafium nie jest by¬najmniej zasłużona poetka, ale staroświecka jak przecinek // autorka paru wierszy. Zwyczajowy patos napisu nagrobnego ulega obniżeniu wobec określenia „rymowanka” – wyraźnej sugestii, że chodzi o tekst krótki, lekki, błahy i zabawny. Osobliwe epitafium adresowane jest do współczesnego przecho¬dnia, którego atrybutem jest mózg elektronowy, aby zdobył się na chwilę zadumy (a więc – by odstąpił od postawy stechnicyzowanego człowieka na rzecz zdolnego do refleksji i uczuć). Określenia doty¬czące Szymborskiej – bohaterki lirycznej wiersza – staroświecka jak przecinek // autorka paru wierszy; trup // nie należał do żadnej z lite¬rackich grup, mówią o niezależności poetki wobec nowoczesnych trendów w sztuce słowa oraz wszelkich programów, przywiązaniu do tradycji (jej symbolem jest przecinek), skromności w ocenie własnego dorobku twórczego. Jej wyobrażoną mogiłę charakteryzują trzy ele¬menty: rymowanka (epitafium, poezja), łopian (chwast, dzika natura, zaniedbanie grobu, zapomnienie) i sowa (mądrość, natura, zwiastun śmierci). Interesującym zabiegiem poetyckim jest konstrukcja czasu. Pod¬miot wypowiada się o „zmarłej” – zgodnie z konwencją epitafium i logiką zdarzeń – w czasie przeszłym (Wieczny odpoczynek // raczyła dać jej ziemia), określa wygląd mogiły w czasie teraźniejszym (nic lepszego nie ma na mogile // oprócz tej rymowanki, łopianu i sowy) i formułuje zwyczajową prośbę do przechodnia w czasie przyszłym (podumaj przez chwilę). Ujęcie to wybiega więc w przyszłość – poet¬ka wyobraża sobie swój grób i zachowując do tej wizji ironiczny, żar¬tobliwy dystans, sugeruje swój stosunek do życia i śmierci. Nie bun¬tuje się przeciw niej, nie rozpacza, ale zgadza się na tę naturalną ko¬lej rzeczy z pogodnym uśmiechem, zza którego przebija nuta refle¬ksji. Prosty wiersz stychiczny, zbudowany z ośmiu wersów o różnej długości (od jedenasto- do trzynastozgłoskowych), o układzie ry¬mów: aabbcddc, zawiera, jak już wspomnieliśmy, charakterystyczne elementy epitafium (epigramatycznego napisu nagrobnego). Poetka posłużyła się tu ironią, skontrastowała swoją osobowość (tradycja, staroświeckość) z nowoczesnością współczesnego człowieka (mózg elektronowy). „Rymowanka” istotnie cechuje się prostotą – np. trup // nie należał do żadnej z literackich grup – i sprowadza patos epi¬tafium do zwyczajności, a nawet naiwności ujęcia (rym: trup – grup), sugerując przy tym, że nie jakaś niezwykle uduchowiona po¬etka z ogromnym dorobkiem jest bohaterką tekstu, ale osoba pozba¬wiona zawyżonej samooceny i skłonności do megalomanii. Charak¬terystyczną cechą wiersza jest wykorzystanie głębokich przerzutni, które wprowadzają do poetyckiego żartu z poważnej sprawy ele¬ment dramatyzmu i napięcia, stale łagodzony dobrotliwą ironią i uśmiechem.
Materiały
Podział organizacji społecznych
Podział organizacji społecznych:
organizacja formalna – sformalizowany system przepisów, stanowisk, ról, sankcji i instytu-cji formalnych ustalonych na drodze prawnej, który zapewnia podział pracy i koordynację czynności sformalizowanych;
organizacja nieformalna – wytwór spontaniczny, wzór działań przekazanych tra...
Raskolnikow w "Zbrodni i karze"
Raskolnikow – ofiara własnej zbrodni
Głównym bohaterem powieści jest Rodion Romanowicz Raskolni¬kow, były student prawa. Znajduje się on w wyjątkowo trudnej sytuacji materialnej: nie stać go na kontynuowanie nauki, opłacenie skromnego lichego pokoiku, a nawet na codzienne regularne posiłki. Pomocą finan¬sową służy mu matka,...
Koncepcja życia w poezji Staffa
88. Koncepcja życia szczęśliwego w poezji Leopolda Staffa.
Leopold Staff nazywany jest poetą trzech pokoleń, gdyż żył i tworzył w trzech epokach /Młoda Polska, XX - lecie międzywojenne, okres powojenny/. Debiutował w okresie Młodej Polski, w roku 1901. Już pierwsze wydanie jego utworów lirycznych zapowiadało nieprzeciętny talent ...
Dekadentyzm - Młoda Polska
Dekadentyzm
Sytuacja artysty młodopolskiego była dobrym gruntem, na którym przyjęła się filozofia Schopenhauera. Zaowocowała postawą dekadencką wśród twórców. Głosiła ona negację czynnej postawy twórczej, zakładała bankructwo ideowe i chylenie się cywilizacji ku katastrofie, wobec czego wszelkie działanie jest bezsensowne.
Słowem nihilizm, br...
Ewolucja zarządzania
EWOLUCJA TEORII ORGANIZACJI i ZARZĄDZANIA
Naukowa organizacja pracy powstała częściowo w wyniku zwiększenia wydajności pracy, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, gdzie w XX w. brakowało wykwalifikowanej siły roboczej, stąd konieczne było znalezienie sposobu podwyższenia sprawności pracy robotników. Był to kierunek zmierzający do naukow...
Polemika o poezji i poecie w innych utworach
Polemika rozgrywa się w całym dramacie. Pierwszą osobą w Prologu jest właśnie Mickiewicz, który wygłasza teorię poezji narodowo - wyzwoleńczej. Jest twórcą teorii mesjanistycznej. Według Słowackiego mesjanizm to przeżywanie cierpienia i bierne czekanie na godzinę wyzwolenia. Poeta jest ukazany za pomocą dogmatów biblijnych, jako duch apokalipsy,...
Zakres i forma wskazań sponsorskich
Zakres i forma wskazań sponsorskich:
• Prezentacja nagrody i fundatora – dopuszcza się dwukrotną w trakcie audycji
• Billboard sponsorski – dwa razy: bezpośrednio przed i/lub po programie
• Informacje o sponsorze w zwiastunie audycji – maksymalnie 10 razy
Billboard sponsorski
• Jest to wskazanie s...
Kosmogonia biblijna
Kosmogonia biblijna
Badacze twierdzą, że opis stworzenia świata jest poematem, a nie kroniką wydarzeń. Sześć dni stworzenia świata to jakby sześć strof swoistej pieśni z refrenem. W początkowych trzech strofach jest mowa o oddzieleniu światła od ciemności, mórz od lądów i o pojawieniu się roślinności. Kolejne trzy zwrotki mówią o stworzeniu n...