Akcja i bohaterowie w "Weselu"

“Wesele” wyspańskiego jako dramat symboliczny Stanisław Wyspiański - charakterystyka Stanisław Wyspiański reprezentuje dramat symboliczny. Debiut wiązał się z utworem “Warszawianka”. Był to tekst realistyczny bez elementów symbolicznych. Inne utwory to “Wesele”, “Wyzwolenie”. Dramaty ludowe o tematyce współczesnej to “Sędziowie”, “Klątwa”. Dramaty o temacie antycznym to “Achilles”, “Protesilos i Laodamia”. Nawiązanie do powstania listopadowego w “Nocy listopadowej” i “Lelewelu”. Miał wielostronne zainteresowania. Wszechstronnie działał i był pracowity. Dramat “Wyzwolenie” to utwór współczesny. Uważany jest za jego jeden z najlepszych utworów. Oryginalny kształt. Główny bohater Konrad jest reżyserem przedstawienia. W kręgu wydarzeń utworu pojawiają się sprawy Polski i polityki. Konrad podobny jest do Wyspiańskiego, który przybył by wyzwolić ludzi z mitów, legend od narzuconego pewnego sposobu myślenia. Jest autorem różnych luźnych wierszy o charakterze osobistym. Autor poematów i didaskaliów (np. w “Weselu”, pisane są wierszem i traktowane są jako oddzielny utwór liryczny). Oryginalny malarz. Malował portrety dzieci i cykl macierzyństwo. Uprawiał malarstwo sztalugowe czyli w pracowni. Używał farb pastelowych. Uprawiał rysunek piórkiem, kredką i węglem. Zajmował się też malarstwem ściennym - Polichromie. Projektował meble, witraże, tkaniny, elementy użytkowe. Wykonywał kilka płaskorzeźb i litografii (rzeźbienie rysunku w metalu, a później odbicie na papierze). Jego działa sztuki nie należy rozdzielać jest to bowiem wizja pewnej casłości - “Teatr mój widzę ogromny”. Wizje teatralne. Munumentalizm syntetycznych wizji. “Skarby Sezamu” to jeden z obrazów Wyspiańskiego - największy. Łączy w nim dwa światy. Reprodukcje jedynie fragmentów obrazu. Oddziaływuje nastrojem, tajemniczością i grozą. Do napisania tego utworu zainspirowało go wesele i ślub przyjaciela. W Krakowie, w pierwszym okresie impresjonizmu, młodzież zainteresowała się światłem. Malowali często za miastem wykorzystując elementy świetlne. Ludzie z pod Krakowskich wsi uchodzili za szczerych, uczciwych, malowano ich portrety. Moda na styl ludowy - “ludomania” czyli bratanie się z chłopami. Artyści skierowali się w stronę ludu, chcieli dotrzeć do ich szczerości i moralności. W 1920 roku Boy-Żeleński napisał “Plotkę o “Weselu”” by zachować dla potomności jak doszło do powstania tego dzieła. W “Weselu” umieścil ludzi, których znał - ich odpowiedniki: Gospodarz - Włodzimierz Tetmajer, malarz Gospodyni - Anna Mikołajczykówna Pan Młody - Lucjan Rydel - gaduła Pani Młoda - Jadwiia Mikołajczykówna Radczyni - profesor Domańska Haneczka - Hanna Mikołajczykówna Nos - Noskowski Dziennikarz - Starzewski Poeta - Kazimierz Przerwa-Tetmajer Zosia i Maryna - córki lekarza - Poreńskie Klimina - swatka Czepiec - amant wiejski Ślub ten był szokiem dla społeczeństwa krakowskiego. Mieszkali w Bronowicach, gdzie toczy się akcja utworu. Skandal. Wyspiański był na tym ślubie. Fascynowała go prostota, życie zamienił w poezję. Każda postać ma znane cechy. Prapremiera była skandalem bo sztuka była nietypowa (gwara ludowa), wystawiono ją w Teatrze Starym. Na afiszu chciał podać prawdziwe nazwiska. Wiele osób opuściło salę. Akcja utworu dotyczy dwóch stanów. Inteligencji ze strony pana młodego oraz chłopstwa ze strony panny młodej. Brak przedstawicieli arystokracji czy proletariatu. Wyróżnia się tu dwa rodzaje scen: realistyczne - osoby, bohaterowie tworzą nurt satyryczny symboliczno-irracjonalne - obok realistycznej rzeczywistości występuje metafizyka, osoby-duchy. Ukazane uczucia konkretnych osób. Ze scen realistycznych wyczytać można stosunek Wyspiańskiego do zjawisk i uczuć.